Jan en Mieke naar Vietnam
Lees ook: Onze andere reisblogs
Een 5-tal jaar geleden speelde een seizoen van 'De Mol' zich af in Vietnam en ik was onder de indruk van dat prachtige land en dacht: daar wil ik eens heen.
Dus ik begon een reis te plannen voor april 2020, welke streken, wat we allemaal zouden zien, boekte hotels, vliegtuigen, alles, we bestelden visa, maar toen kwam covid, en een week voordat we zouden vertrekken sloot Vietnam zijn grenzen. Geen reis dus.
Dit jaar zijn we 35 jaar getrouwd, en de covid crisis is grotendeels achter de rug (hopen we) dus dit was het moment om de planning nog eens boven te halen en dit jaar echt naar dat mooie land te vertrekken.
Ik contacteerde hotels en agentschappen waar ik vorige keer afspraken mee had gemaakt, maar het toerisme in Vietnam bleek hard getroffen de afgelopen jaren door de Covid crisis, veel ervan hadden het niet overleefd. Dus eigenlijk heb ik grotendeels een hele nieuwe reis in elkaar gestoken, iets luxer dan vorige keer, dat mocht, nu met ons jubileumjaar.
Het is een volledig op onze maat gemaakte reis geworden, geen groepsreis, en alleen maar dingen die we echt willen zien. We blijven 26 dagen weg, inclusief de heen en terugreis, dus 24 dagen om echt te genieten van al het moois.
Het is een schitterend land en we kijken er dan ook erg naar uit om te vertrekken en alles met eigen ogen te zien.
30 - 31 maart
Hanoi
We zijn vertrokken op 30 maart, per vliegtuig vanaf Zaventem, met transfer van 3,5h op Dubai en dan doorvliegen naar Hanoi. Het was (gelukkig) een rustige, redelijk saaie vlucht waarin ik helaas weer niets of nauwelijks geslapen heb.
 |
| Verwelkoming door de gids bij aankomst in Vietnam |
Leuke, gezellige stad trouwens.
Daarna hebben we rondgelopen, richting Hoan Kiem Lake, op de gok. We vonden het niet direct en toen heeft een cyclo taxi ons naar daar gebracht. Leuk, hadden we dat ook eens gedaan. Het begon donker te worden en de beroemde brug naar het eiland in het meer was mooi verlicht. 
Daarna zijn we gaan eten in Hanoi Old quarter, in een schattig groen achterafstraatje zat een madammeke op straat te koken Wij zijn dan gaan zitten op piepkleine plastic stoeltjes, maat Stan. Het eten was zalig maar veel te veel en kostte amper iets. Er kwam trouwens nog een groep langs met een gids, kwamen daar ook eten met een foodtour, dus het was blijkbaar zo’n onbekend maar geweldig adresje, goed gevonden van ons 😉
Toen zijn we terug gelopen naar het hotel waar de gids ook zou komen om ons naar de trein te brengen. En dat terwijl het station dus letterlijk PAL naast het hotel lag, dat hadden we zelf ook wel kunnen vinden ☺️ maar service en behulpzaamheid vinden ze belangrijk.
Op het station sprak hij iemand aan die de manager bleek te zijn en die begeleidde ons hoogstpersoonlijk naar de trein en tot de coupe die voor ons was gereserveerd. Glimmend van trots deed hij de deur open om het ons te laten zien. En het was ook wel geweldig, op elk bed lag een roos, er stond een prachtige taart met opschrift: May your love grow stronger with every passing year, een fles wijn, koekjes, koffie, thee, helemaal feestelijk allemaal voor ons 35 jarig jubileum. Dat had My dus geregeld, met wie ik zoveel gemaild heb over het programma van Sapa, we waren helemaal vrolijk, het was zo cute. 
De trein vertrok om 22h en we reden alsnog zelf door Trainstreet maar omdat het allang donker was zag je er niet heel veel van.
We zijn in onze mooie opgemaakte bedden gekropen en ik ben als een blok in slaap gevallen. Na een tijdje ben ik wel wakker geworden van het gehots en het duurde echt even voordat ik wist waar ik was, en toen weer verder geslapen, tot Jan me om half 6 wakker maakte, we waren er bijna!
Zaterdag 1 april
Sapa
Op het station van Lao Kai, pal op de grens met China, werden we opgewacht door gids Sy, weer met een Jan en Mieke bordje. Zij nam ons mee naar een hotel vlakbij waar we ontbeten, we kregen zelfs een English breakfast! Toen een klaarstaande auto in, met chauffeur en Sy reden we over een bochtige bergweg naar Sapa town. Het was enorm mistig, je zag praktisch niets van de bergen, dat was wel een afknapper. En Sy kon niet zeggen of het nog zou optrekken, de ene keer wel, de andere keer niet. Sapa bleek een echt stadje met veel winkels en stalletjes en een grote markt, zeker niet een dorp. We zijn er dwars doorheen gereden, Sapa centrum staat morgen pas op het programma.
Wij reden eerst naar Cat cat village, een waanzinnig dorp, mooi sowieso, maar toeristisch… En niet buitenlanders zoals wij, nee, de Vietnamezen zelf komen daar graag als daguitstap en het was zaterdag vandaag dus… het liep daar echt stampvol. Ze huren daar een outfit in klederdracht en lopen dan de hele dag daar zo rond, honderden foto’s makend, het zag er wel vrolijk uit, al die rode jurken en maffe hoofdkapjes.
Maar het grappige was dat WIJ in onze gewone kleren daar de vreemde eend in de bijt waren. Sterker nog, op een bepaald moment wilde iedereen met ons op de foto, met mij, met Jan, met ons samen, weer een andere groep, een file die stond te wachten tot zij aan de beurt waren, het was zo idioot. Maar we hebben vrolijk met iedereen geposeerd tot de gids er volgens mij een eind aan maakte in het Vietnamees. En ondertussen staan wij dus in wel 30 fotoalbums van vreemde Vietnamezen ☺️☺️
Het dorp bestond uit allemaal verkoopstalletjes, veel handgemaakte stoffen en kleren, veel noten en paddenstoelen, vers in de bergen geplukt, vertelde Sy, veel buffelvlees, gedroogd, gemarineerd,… Verderop in het dorp waren mooie watervallen met waterwielen erbij, waar ze vroeger elektriciteit mee opwekten maar nu hebben ze een waterkrachtcentrale.
Ook zaten er vrouwen te weven, en stoffen te verven met indigo, verschillende van dergelijke dingen waren ze aan het doen, wat ik niet allemaal kende. De dames waren van de Black H’Mong, dat kon je aan hun klederdracht zien.
We hebben door en rond dat dorp gelopen en werden dan weer ergens opgewacht door de chauffeur. Vervolgens werden we een paar kilometer weer afgezet bij Muong Hoa valley, een beroemd deel van Sapa, waar die prachtige rijstterrassen zijn. Het was nu wel niet het seizoen voor de rijst, als die geel is is het nog mooier, maar het was nu ook al indrukwekkend prachtig. 
Er liepen nog 2 vrouwen met ons mee, uit hetzelfde dorp als Sy, die af en toe een handje toestaken als we weer ergens over moesten klimmen, we namen niet de gewone route maar Sy kende uiteraard allemaal weggetjes met prachtige uitzichten. Het was dan ook geweldig mooi.
We hebben zo een uur of 2 gelopen tot we bij Lao Chai kwamen, het dorp waar zij woonden.
Daar hebben we geluncht, weer veel en lekker, voor 4€ de man, we hadden Sy dan ook maar heel royaal getrakteerd 😏 De andere twee waren er eerst ook bij, maar toen kwam ook de aap uit de mouw, ze verkochten ook dingen, handgeborduurde tasjes en kussenslopen en sjaals. We hebben bij ieder van hen dan maar iets gekocht, ik vond het ook echt wel mooi, dus het was geen ramp.
Na de lunch kwam de chauffeur ons weer oppikken en hebben ze ons naar de ecolodge Utopia gebracht, onze homestay voor de nacht.
Niet direct per auto bereikbaar, we moesten nog een 600m lopen en onze bagage werd per brommer gebracht.
Toen we dan aankwamen bleek het echt geweldig, houten chaletjes en overal schattige zitjes, direct aan de Muong Hoa rivier, met zijn stenen en watervalletjes, met uitzicht op de rijstterrassen en de zon was ondertussen mooi aan het schijnen.
Het uitzicht vanaf ons terras
We zijn op zo’n paar lekkere stoelen gaan zitten, voor ons huisje en hebben de hele middag zitten genieten. 
Het uitzicht op zich is dus al spectaculair, en er waren schattige Vietnamese kindjes in het water aan het spelen, er waren mannen vissen aan het vangen met een speciaal soort fuiken, en wat Jan nog het allerleukste vond, er loopt hier een kudde waterbuffels vrij rond, gaan lekker badderen in de rivier, komen hier eens langs. Echt, terwijl ik dit aan het schrijven ben liepen er twee buffels op een meter langs. 
We zijn nog maar ruim een dag in Vietnam en we hebben al zoveel mooie bijzondere dingen gezien, het lijkt ook of we hier al veeel langer zijn.
‘S Avonds zijn we gaan eten in het restaurant van de Lodge, een heel menu, genre rijsttafel. Het was lekker maar weer veel te veel, net zoals vanmiddag. We moeten niet meer zo iets rijsttafelachtigs nemen, onze magen zijn daar niet meer op voorzien, op zulke hoeveelheden.
Morgen nog een dagje rond en in Sapa, hopelijk nog veel meer moois zien.
2 april
Vannacht weer als een blok, bewusteloos, geslapen. Zo diep zelfs dat ik niets gemerkt heb van het onweer en de regenbui die zijn overgetrokken. De rivier stond een stuk hoger dan gisteren. Vanmorgen twijfelde de zon de hele tijd tussen doorkomen of achter de wolken blijven.
Bij het ontbijt in de lodge konden we weer kiezen tussen Vietnamees (soep met noodles en groenten) of ‘gewoon’, zijnde gebakken ei en stokbrood en/of pannenkoeken met chocoladesaus.
Om half 10 kwam Sy ons halen en moesten we afscheid nemen van de lodge, onze bagage werd weer op de brommer geladen en wij zelf klommen 600m de berg omhoog naar waar de chauffeur weer keurig op ons stond te wachten.
 |
| Bagage op de brommer |
Daarna zijn we een stuk terug gereden en hebben een prachtige wandeling gemaakt door een mooi bos over prachtige paden, rivieren overgestoken via stapstenen of leuke bruggetjes om bij een prachtige waterval uit te komen, die dan ook nog de love waterfall heette, wat natuurlijk extra gepast was voor onze reis ☺️ En het weer werkte ook leuk mee, het was vrij zonnig.
De tweede waterval die we zouden bezoeken, de Silver waterfall, daar zijn we bij geweest, je kon er langs naar boven klimmen maar er was maar weinig water, eigenlijk zagen we alleen een stroompje ergens boven en verder niets, dus zijn we maar doorgereden naar Sapa town.
Daar geluncht in een schattig restaurant met veel bloemen en planten en diensters in klederdracht van de red dzao, een plaatselijke minderheidsgroep. 
Vervolgens 3h door Sapa gelopen, zonder Sy. We zijn naar het meer gelopen en hebben de markt bezocht, heel veel paddenstoelen, knollen en groensel en een soort potpourri maar dan om te eten ☺️
In een cafeetje een egg coffee/egg cocoa gedronken, daar hadden we over gehoord en wilden we eens proberen. Dat hebben we dus gedaan, het was niet vies maar een tweede keer hoeft niet. De omgeving daar was anders wel geweldig, tenminste, om het even te zien, alle restaurants hadden wel 3 open verdiepingen en waren verlicht als kerstbomen, om epilepsie van te krijgen, en dan nog luide muziek uit elk restaurant anders. Er liepen daar wel veel vrouwen en hele kleine kindjes rond die je van alles probeerden te verkopen en bleven aandringen, zelfs na 3 x no, thank you.
Er was daar een klein meisje, ik schat 3 jaar, die daar die drukke weg maar over huppelde en armbandjes verkocht, alleen of samen met twee iets grotere meisjes, geen volwassene te zien. Ik dacht aan onze Stan, zo beschermd en verwend, het zou toch niet in ons opkomen om die alleen zo’n drukke straat op te sturen, laat staan om wildvreemden aan te spreken en te smeken. We hebben niets gekocht maar haar wel de koekjes van onze koffie gegeven, daar was ze ook heel blij mee, waarschijnlijk nog blijer.
We werden nog overvallen door een enorme stortbui maar konden gelukkig net schuilen onder het afdak van een kraampje.
We stonden een half uur voor tijd op de afgesproken plaats en hebben daar rondgekeken. Alleen om dat Vietnamese verkeer te zien krioelen was al enorm entertaining, brommertjes met hele families er op, ik zag een vader, moeder met een slapende baby ertussen ook nog, een brommer met iemand die ijzeren staven vervoerde van 6m lang, over zijn schouder. Verder waren daar ook weer heel wat schattige kindjes in klederdracht dingen aan het verkopen, echt nog geen 5-6 jaar oud, eerder 3-4, 1 sjouwde ook nog rond met een baby die zelfs nog niet kon zitten. Is het kindermishandeling of hun manier om te overleven, bittere noodzaak, het is niet gemakkelijk, er is toch wel armoede, in ieder geval onder de plaatselijke minderheidsgroepen, en wij lopen daar als luxe verwende westerlingen rond.
Om 18h hebben we Sapa verlaten met de chauffeur en Sy en hebben zij ons weer naar Lao Kai gebracht, eerst naar een hotel waar we gelukkig even een kamer kregen waar we konden douchen en even onze telefoons opladen, een croque monsieur gegeten, en toen was het tijd om naar de trein te gaan, aan de andere kant van het plein. Sy stond erop om mijn koffer te dragen naar en in de trein, ik schaamde mij gewoon, dat tengere meisje van 1m46 en 40 kilo die daar met mijn zware koffer liep te zeulen. Ze heeft wel een hele grote fooi gekregen voor de twee dagen hulp en begeleiding.
En nu zitten we dus weer in de nachttrein, terug naar Hanoi, waar we om 5h morgenochtend zouden aankomen, om vervolgens om 8h15 weer opgepikt te worden door een bus om naar Halong Bay te gaan.
Dus nu dringend slapen, dat ik morgen weer een beetje fit ben, weer een vol programma
Maandag 3 april
Halong bay
De nachttrein lijkt alweer 2 dagen geleden, sindsdien al weer zoveel gezien en gedaan, maar dat was dus echt pas vanmorgen toen we daar zijn uitgestapt.
We hebben allebei niet goed geslapen vannacht, ik was dan ook gewoon wakker toen de wekker om half 5 ging. Tanden gepoetst bij sjieke wasbakken en toen klaar om aan te komen in Hanoi. Het was buiten nog stikdonker maar we konden wel zien dat het regende, dat was een domper. We reden maar verder en verder, door voorsteden van Hanoi, 5h kwam en ging, enfin, we kwamen om ruim 6h dan toch aan, daar hadden we niet zo vroeg voor hoeven opstaan.
In Hanoi weer terug gegaan naar het Mango hotel, dat dus naast het station ligt en waar we ook gedoucht hadden voor ons vertrek naar Sapa. Ondertussen was het buiten wel weer helemaal droog, dus dat was al beter. We hebben op het terras van het hotel gezeten tot het ontbijtbuffet open ging om half 7 en daar vervolgens uitgebreid gebruik van gemaakt. Het was wel waanzinnig wat daar allemaal stond, uiteraard koffie, thee en sinaasappelsap maar ook kipkluifjes, kiprollade, worstjes, dumplings, soorten rijst, toast, stokbroodjes met kruidenboter, salades, groentes, rauw en gestoofd, vers fruit, cake, pannenkoeken, beefstew, pizza (we hebben het hier nog steeds over een ontbijtbuffet!) en dan nog een eggstation waar ze eieren op aanvraag voor je bakten, en ook nog Pho, een soort noedelsoep met vlees, en dan ben ik nog van alles vergeten. En van dit alles all you can eat, voor 6€ ☺️
Om vijf voor 8 gingen we weer buiten voor de deur zitten, klaar om opgehaald te worden door de volgende organisatie voor weer een nieuwe dag.
Goed dat we vroeger waren dan gepland, want dat waren zij ook, om 8h stopte er een bus om ons op te halen. We waren de eersten en stapten dus in een lege bus, die reed vervolgens door het gekkenhuis dat Hanoi is, er wonen hier 9 miljoen mensen en er zijn hier 7 miljoen brommers en alles rijdt kris kras door elkaar, dat er niet de hele tijd ambulances af en aan rijden is een wonder. De buschauffeur laveerde er ervaren doorheen met dat gevaarte en zo deden we een hotel of 5 aan waar iedereen werd opgehaald en toen de stad uit, op naar Halong Bay. Het weer werkte niet mee, het regende gelukkig niet, maar het was zwaar bewolkt, af en toe probeerde de zon erdoor te komen maar dat is toch de hele dag niet gelukt.
Om een uur of 11 kwamen we aan in Halong Bay waar we eerst een parelkwekerij bezochten, hele bussen vol toeristen werden daar losgelaten. Je kon daar zien hoe ze een oester een parel lieten maken, dat duurt 2-5 jaar. En raad eens, je kon daar ook parels kopen, wie had dat nu aan zien komen. ☺️☺️ Er was daar 1 gigantisch grote verkoopzaal met talloze verkoopsters achter even zoveel toonbanken.
En nu ben ik dus de trotse bezitster van een ring met een zwarte parel, gekregen voor ons 35 jarig jubileum. Echt heel mooi, zo’n zwarte parel, en dus met echtheidscertificaat ☺️ uit Halong Bay.
Vervolgens reden we naar de haven van Tuan Chau waar we overstapten op een mooie boot. Daar waren er gedekte tafels voorzien, wij kwamen terecht aan een tafel met 4 jongens uit Singapore met wie we dus kennis maakten. Ze bleken heel erg gezellig, en trouwens ook geen jongens meer maar in de 40, je kunt het echt niet inschatten bij die Aziaten. Ze spraken goed Engels en hadden al veel gereisd en hebben ons allerlei dingen aangeraden waar we zeker nog naar toe moesten, ik onthoud daarvan vooral Sri Lanka. Sterker nog, 1 ervan was 10 jaar geleden ook in Brussel geweest en hij zei, ik zweer het: ik herinner me vooral het comic book museum!!!
Ja, toen was de verbroedering compleet nadat ik had uitgeroepen dat ik daar jaren heb gewerkt.
Zij waren gepassioneerd door eten, en hebben ons allerlei dingen aangeraden. We hebben dus samen geluncht, een lunch die trouwens verrassend goed en uitgebreid was, met veel seafood, veel verschillende soorten.
En ondertussen voeren we dus door het karstgebergte van Halong Bay, helaas wel met een zwaarbewolkte lucht maar niet met regen. Jammer van het weer maar het was nu ook al indrukwekkend mooi. Er zijn daar bijna 2000 kleine en iets grotere eilandjes van limestone rotsen die uit zee oprijzen en het is spectaculair mooi, Unesco erfgoed ook.
Het eerste eilandje waar we stopten was Titop island, een rots met een mooi strandje en vooral, trappen naar de top waarvan je een prachtig uitzicht had over de baai met zijn eilandjes.
We hadden een krappe timing, veel in een dag gepropt, en de gids hield als een echte drillsergeant de timing goed in de gaten, het liep dan ook allemaal zeer vlot.
Het omhoog klimmen was wel zwaar, het viel me niet mee, en de jongens zeiden dat de klim naar de Mua Caves in Nimh Binh, waar we overmorgen naar toe gaan, nog veel zwaarder is, zij waren daar een paar dagen geleden geweest. Dus daar moet ik nog eens over denken. Maar aan de andere kant, de foto’s die ze lieten zien van het uitzicht na de zware klim, ja, die waren wel spectaculair, ik weet het dus nog niet.
Dat zien we nog wel, eerst onze cruise met de Dragon Legend.
Stop 2 was Luon Cave, daar konden we kiezen tussen een 2 persoons kayak of geroeid worden in een bamboeboot, wij kozen voor de kayak. Je moest eerst onder een opening in de rots varen om dan in een lagune rond te varen, omgeven door die limestone bergen, en er zouden ook nog apen rondlopen maar die zag ik in eerste instantie niet, later werden ze mij aangewezen, yes, ik had ze toch gezien.
Het was prachtig daar, maar wel behoorlijk druk. Halong Bay is de streek in Vietnam waar elke toerist geweest moet zijn, het is dus echt wel super toeristisch.
Wij waren er ook dus we moeten niet zeuren.
Vervolgens hebben we op de boot op het bovendek gezeten en genoten van het uitzicht terwijl we tussen al die rotseilandjes doorvoeren.
Stop 3 was de surprise cave, of Sung sot cave. We hebben in Slovenie de Postonja grotten bezocht en die waren zo mooi dat ik eigenlijk nooit meer grotten dacht te bezoeken, maar ik moet zeggen dat deze ook bijzonder indrukwekkend was, echt heel mooi, en gigantisch, en niet alleen met stalagtieten en stalagmieten maar ook plafonds met ronde bollen, het leken wel opbollende wolken, ja, hij was echt mooi.
Toen zat het er echt op en zijn we langzaamaan weer naar de marina gevaren. We hebben weer gezellig op het bovendek gezeten en nog gezellig met de ‘jongens’ gekletst.
Het was al over vijven toen we terug waren, de bus reed terug naar Hanoi maar wij bleven achter. De gids had een taxi voor ons geregeld en die bracht ons naar ons hotel in Halong Bay, 18km verder. Het hotel is PRACHTIG, ik had het ook uitgekozen puur na het zien van de foto’s. Er is hier iemand met groene vingers want de hele buitenkant is behangen met planten, vooral veel bloeiende orchideeën, de topfloor is een grote tuin, met waterpartijen en stapstenen en overal, overal planten met lampionnetjes ertussen door, tot op ons balkon toe, nog nooit meegemaakt in een hotel. En de buitenkant is dan ook nog eens verlicht als een kerstboom, het is echt wel bijzonder.
We konden hier wel niet eten, enkel ontbijt, dus wij weer op pad. Na de zeer uitgebreide lunch van vanmiddag hadden we niet zo’n erge trek meer dus we wilden iets kleins. Na wat zoeken, het is hier heel rustig en stil, straten met grote bomen en mooie huizen, zo anders dan Hanoi, vonden we een stalletje waar ze Bahn Mi verkochten, wat ik al wilde eten sinds we hier zijn, het is een knapperig stokbrood, belegd met van alles, kip, rund, kruiden, groenten, koriander. We hebben het opgegeten, op een plein, zittend op de rand van een fontein die niet aan stond, het was zalig, precies wat we nodig hadden.
Op ons gemak terug naar het hotel gelopen, een stukje langs de boulevard van Halong Bay. Er was daar nog een koffietentje open en daar had Jan wel zin in. Ze bleken daar ook ijs te hebben, echt ijs, lekker ijs, en dat maakte de dag dus helemaal af.
En het was dus alweer een prachtige dag, en morgen staat er weer een boottocht op het programma, naar een andere baai, minder bekend en waar dus minder toeristen komen.
Morgen eerst een keer uitslapen, we hoeven pas tegen de middag op de kade klaar te staan.
Maar eerst nog een heleboel foto’s maken van het hotel en de planten, maar dan bij daglicht.
Dinsdag, 4 april
En alweer een geweldige dag, jongens, jongens, jongens toch.
Het moest een bijzondere 35th wedding anniversary trip worden en dat is het nu al, en we zijn nog maar 5 dagen hier.
Vanmorgen dus eens uitgeslapen, nog niet eerder gedaan deze vakantie.
Het weer was nog slechter dan gisteren, donkergrijs en mistig.
Om kwart voor 10h gaan ontbijten in dat prachtige hotel, buiten op het terras, tussen de orchideeën. Ontbijten is een groot woord, het vreemdste ontbijt dat we al gehad hebben. Het personeel in dit hotel spreekt gewoon GEEN engels, behalve 1 jongen die aan de receptie zit een beetje. Hij moest ons dus bedienen. Hij vroeg of we Vietnamees of bread ontbijt wilden, bread voor ons dus, en toen hadden we verder geen keus meer behalve dat hij vroeg of we ons creamy egg zoet of niet te zoet wilden Huh? Geen idee wat hij bedoelde maar niet te zoet graag.
We kregen dus ieder 3 piccolo broodjes en een kom met suiker opgeklopte eidooiers waar we ons brood in konden dopen, dat was het ontbijt. Weird, niet vies hoor, maar wel raar.
Daarna hebben we dat geweldige hotel nog eens doorgelopen en foto’s gemaakt, het is echt wel spectaculair.
Ik had ook gevraagd om een taxi te bellen om ons naar de pier van de cruise te brengen en die stond effectief braaf op ons te wachten, dat had hij dan toch goed begrepen. De chauffeur wist wel niet waar het was maar belde dan zelf maar even met de maatschappij en zo kwam het toch nog goed en werden we keurig bij de startplaats afgezet. Daar was het wel een chaotische bedoening, in onze ogen dan, veel personeel liep daar rond te rennen om alles in goede banen te leiden want er vertrokken 5 boten tegelijk, allemaal andere routes, en iedereen moest natuurlijk wel op de goeie boot terecht komen, en dat lukte dus ook.
Enfin, we werden met elektrische golfkarretjes naar de boot gebracht, een minuut of 5 rijden, naar de tender boat, een kleinere boot die heen en weer vaart naar de kant omdat dat grote schip niet zo dichtbij kan komen.
Terwijl we aan kwamen gevaren stond het voltallige personeel al te zingen en te zwaaien om ons welkom te heten, wat in onze ogen misschien wat overdreven is maar toch wel heel feestelijk was. 
In de eetzaal kregen we welkomspeeches en uitleg over wat er op het programma stond en kregen we de sleutel van de cabin.
Wow, geweldige cabin, prachtig. Een mooi raam met een bankje om het geweldige uitzicht te zien, een mooi bed, een prachtige badkamer met driehoekig ligbad en van in het bad uitzicht op het water en het karstgebergte, nog een douche ook, plaats om onze koffers te zetten, kleerkast, bureau, en allemaal heel smaakvol, echt geweldig.
Daarna terug naar de eetzaal waar we alweer een zeer uitgebreide lekkere lunch kregen, van weer 6 gangen of zo. We zaten naast een Amerikaanse en haar 16 jarige zoon waar we mee aan de praat raakten. Ze bleek toch echt geen ‘gewone’ Amerikaanse te zijn, een speciaal iemand en het was dus wel gezellig. Daarna moesten we ons wel haasten want we moesten de tenderboat weer op en voeren naar een eilandje waar we weer een grot bezochten, niet heel speciaal, zeker niet vergeleken met die van gisteren.
Het duurde dus niet lang voor we daar door waren. Maar niet erg want we gingen vanaf het strand kayakken En dat was heel geweldig. We zitten hier in een andere baai en die is veeeel minder druk en toeristisch, maar het karstgebergte is wel even mooi. En we peddelden dus samen gezellig rond en we waren daar een tijdje helemaal alleen, geen boot te zien, geen mens te zien, alleen maar prachtige bergen. Het weer was nog steeds bewolkt maar niet meer zo mistig als vanmorgen. Het was heel mooi, maar met zon en blauwe lucht zou het helemaal paradijselijk zijn geweest. Maar zoals Erica, die Amerikaanse, zei, omdat het zo foggy was leek alles meer surreal, en zo kon je het ook bekijken.
Toch ben ik wel blij dat het weerbericht voor morgen zon belooft, nu hopen dat het effectief zo is. Ze hebben hier trouwens een paar dagen geleden een tyfoon gehad en verschillende oesterkwekerijen zijn beschadigd geraakt, we mogen dus niet klagen.
Terug op de boot hadden we 2,5h tijd voor onszelf voor het diner en toen hebben we super de luxe het mooie bad laten vollopen, het bad waar je in lag met uitzicht op de eilandjes waar we langs voeren, echt wel ongelooflijk speciaal, we voelden ons echte luxevarkens, en dat zijn we ook, om dit allemaal te mogen meemaken.
Weer naar het bovendek en daar bleken de tafels voor het diner allemaal buiten op het dek te zijn gedekt, heel mooi, met bloemen op tafel en rozenblaadjes, zo romantisch tegen die schitterende achtergrond. Het werd snel donker maar was nog steeds warm, ik zat daar in een zomerjurkje, 's avonds in april, en dat ging prima.
We hebben een super lekkere cocktail gedronken, Sweet Love, die moet ik onthouden want die was geweldig, en feestelijk en romantisch.
Vervolgens dus diner, weer van 6 gangen, echt weer lekker, 1 van de gangen was dat je zelf gevulde pannenkoekjes moest maken van rijstpapier met groenten en gewokte vis, enfin, het waren weer allemaal bijzondere dingen, en ik zat weer helemaal vol. Ik zei nog na de laatste hap van het dessert, nu eet ik vandaag niets meer.
Dat ging niet door.
Even later gingen de lichten uit en het personeel kwam in rij al zingend de keuken uit met een taart en een cadeautje, iedereen meeklappen en ze kwamen naar ons toe. Ik was aan het filmen maar ik betwijfel of het moment dat ze bij ons kwamen er wel op staat want ik was zo van mijn melk dat ik die camera volgens mij overal op gericht heb behalve op de taart.
Het cadeautje zat in een hartvormig doosje te zitten en het was een mooie schelp met Halong Bay erop gegraveerd. Een passend cadeau/souvenir en we hebben iedereen uitbundig bedankt, we waren wat ondersteboven van de aandacht en alles, ook omdat verschillende mensen ons dan ook nog kwamen feliciteren.
We hebben dan toch maar een stuk taart gegeten, dat moest wel, en de rest staat hier nu op het bureautje.
Ook mooi na het eten, was dat er nog een paar kunstwerken van de chef getoond werden, een paar schitterend gesneden groenten, echt prachtig.
Het was dus weer een bijzondere dag, en er komt nog zoveel, nog 3 weken.
Het weer moet nog wat beter worden en dan is het perfect.
Woensdag 5 april
Halong Bay- Tam Coc
Om half 7 ging de wekker af, om 7h ontbijt, weer allemaal uitgebreid en efficiënt georganiseerd. We aten niet teveel want we wisten dat we om 10h nog een afscheidsbrunch kregen (dus En ontbijt En brunch, niet echt logisch maar ja, eten en vooral veel is belangrijk voor de Vietnamezen.
Na het ontbijt weer de tender op en voeren we naar Vung Vau fishing village. Er was een steiger en van daar op stapten we over op bamboeboten die geroeid werd door de inwoners van het dorp. Wij zaten in de boot met de Amerikaanse Erica en haar zoon, en dat was gezellig, zij was een interessant iemand.
Enfin, wij voeren dus langs alle huisjes van dat dorp, de huisjes staan op vlotten en ze leven dus volledig op het water, in een lagune, beschut voor stormen achter een paar rotsen. Het was er mooi en vredig maar ik denk niet dat het leven daar gemakkelijk is.
We voeren door die lagune, langs de huisjes, waarvan veel gekleurde. De beloofde zon bleef weer uit, het was weer gewoon grijs, helaas.
Dan weer terug naar de boot waar we onze kamers moesten leegmaken, koffers naast de deur zetten, en op naar de brunch, terwijl de kamermeisjes druk aan het werk gingen om alles weer netjes te maken voordat de volgende groep weer aan boord kwam.
Ook de brunch was weer geweldig, en uitgebreid, man, man, wat eten we hier veel, en lekker.
En daarna was het echt tijd om te gaan en afscheid te nemen van de bemanning en de boot, na nog even wat foto’s gemaakt te hebben.
Met de tender werden we weer naar de kant gebracht, de stapel bagage stond daar al. Wij moesten onze koffers daar tussen uit vissen van de gids. De rest ging namelijk met de bus naar Hanoi, en wij door naar Nihm Binh/Tam Coc.
We hadden al vantevoren een chauffeur ingehuurd die ons zou komen oppikken op het punt waar we vertrokken waren met onze golfkarretjes. Maar onze gids zette ons neer op een punt bij de pieren zei dat we daar opgepikt zouden worden, en ja hoor, een minuut later reed de auto al voor, die hadden ondertussen dus ook al contact gehad, het ging allemaal heel soepel en netjes georganiseerd.
En we waren dus vertrokken voor een 3h durende rit naar onze homestay in Tam Coc. Ik was nogal moe en heb wat zitten suffen, zelfs af en toe een beetje weg.
Om kwart voor 3 kwamen we bij de weg waar het zou moeten zijn maar de weg was versperd door een grote kraan die met een drilboor die weg aan het opbreken was.
We moesten dus een stuk omrijden via een andere weg en dat lukte ook.
MAAR, onze homestay is dus 20m aan de andere kant van die drilboor, die dus constant ratatatatatata deed, op 20m van hier. Ik werd er gestoord van, zelfs met oordoppen, binnen in het huisje met ramen en deuren dicht hoorde ik het nog. Ik ben gevoelig aan dergelijk lawaai en kreeg direct knallende hoofdpijn, de buren hadden dan ook nog een stel kleine kinderen die gillend in het zwembad aan het spelen waren, en ik was diep ongelukkig en wilde eigenlijk stante pede iets anders gaan boeken, we waren hier juist voor een langere tijd, 4 dagen en ook net om een dagje niets te doen en te rusten, en dat ging dus niet lukken zo.
We zijn dus maar een wandeling gaan maken door het stadje, om hier weg te zijn. We zagen de boten met de beroemde ‘voetenroeiers’, het opstappunt is hier op maar 300m vandaan.
Tam Coc is een druk levendig stadje, erg druk zelfs. We zijn tot een stuk buiten de stad gelopen, over een weg die we morgen in theorie gaan fietsen en toen weer terug. Het was 17h dus we hoopten dat ze genoeg hadden gedaan voor de dag. Helaas, het heeft nog tot half 7 geduurd voordat de drilboor stopte, constant dat rotgeluid, ik voelde me echt niet happy en had knallende hoofdpijn. Nam, de eigenaresse, heeft beloofd dat het (na) morgen gedaan is. Dat hoop ik dan maar, morgen gaan we nog van alles doen en zijn we dus weg maar overmorgen was er eigenlijk een dagje luieren aan het zwembad gepland.
Toen het geratel een keer gedaan was zakte mijn hoofdpijn weg en konden we dan eindelijk buiten op ons terras zitten en genieten van de omgeving. Want het is hier wel schattig, allemaal vrolijke lampionnetjes door de tuin en en al, het zwembad verlicht met verschillende kleurtjes.
We zijn weer naar het centrum gelopen, 300m, en hebben daar weer een Bahn mi gekocht, dat was ons eergisteren zo goed bevallen. Deze was iets minder lekker maar toch goed, en net genoeg qua portie.
Terug naar de homestay, onderweg zagen we nog 2 vrouwen de was doen in het meer. We hebben lekker wat op het terras gezeten, het is nog steeds warm en genietend van de stilte, die familie is ook vertrokken, de kraan stil, de rust is weergekeerd behalve veel kwakende kikkers, maar dat was juist wel gezellig ☺️
Ik keek toen ook nog even naar het weerbericht voor de komende dagen, en dat had ik dus niet moeten doen, morgen hetzelfde weer als vandaag, licht bewolkt, overmorgen zwaar bewolkt en zaterdag de hele dag regen. Dat was toch echt wel een hele domper, het is niet mijn beste dag vandaag. Wij hebben toch altijd slecht weer op vakantie, of toch geen mooi weer.
Ik ga slapen, misschien ziet alles morgen er wat vrolijker uit en valt het mee.
Donderdag 6 april
Om half 7 ging de wekker, om 7h zaten wij aan het ontbijt, brood en ei en koffie/thee en fruitsap, klaargemaakt door Nam en haar man.
Daarna kregen we van haar 2 behoorlijke fietsen en wij op pad. Het plan was om naar Mua Caves te fietsen en daar de berg te beklimmen.
Het weer was echt niet goed, het was enorm mistig, mijn bril was helemaal nat van de miezer en de mist. We waren een 500m buiten de stad en waar er bergen moesten zijn zagen we alleen grijs. Het leek me dus geen goed plan om Mua Caves te beklimmen, de klim schijnt verschrikkelijk zwaar te zijn maar het uitzicht spectaculair. Maar om te klimmen en dan niets te zien, dat zag ik niet zitten. We hebben dus ter plekke beslist om de planning te veranderen, we gingen naar Bich Dong, een tempel, precies de andere kant uit.
De fietsen waren zeer behoorlijk en wij fietsten langs de rijstvelden waar we ook nog iemand zagen werken, met Vietnamese hoed en alles.
Ik realiseerde me echt: we zijn aan het fietsen in Vietnam, echt niet gewoon.
We kwamen dus vroeg bij die tempel aan, er was nog amper iemand. De toegangspoort schijnt een instagram hit te zijn, heel bekende foto ondertussen. Dus die heb ik ook nog maar eens gemaakt.
Ernaast lag een grote vijver met lotussen, maar daar was nu niets van te zien, te vroeg in het seizoen, we zijn daar van altaar naar altaar geklommen, en kwamen ook nog in een lager deel wat ook heel mooi en sereen was, we zagen ook nog wat geiten op de rotsen klimmen.
En dat allemaal tussen en zicht op het karstgebergte, ze noemen het hier: Halong Bay on land
Vervolgens zijn we nog 5km verder gefietst, naar het Tham Nuam vogelpark, daar had ik over gelezen, het was eigenlijk de bedoeling om daar ‘s avonds te zijn, dan kon je de vogels zien terugkeren naar hun nest, maar nu waren we daar dus al om 10h dus het zou minder indrukwekkend zijn.
Het was een gigantisch park, met verschillende delen, maar wat ons vooral interesseerde waren de bloementuin en het vogelpark.
We hadden onze fietsen vlak na de ingang achtergelaten maar toen bleek dat we nog een 2-tal km moesten lopen naar het eigenlijke park. We liepen gedeeltelijk samen op met een kudde geiten.
Leuke pagodes, schattige lampionnetjes, waterpartijtjes, allerlei bruggetjes en mooi gesnoeide bomen kwamen we vervolgens tegen.
We zagen 2 prachtige bomen met ongewone rode vruchten, we hadden geen idee wat het was maar het intrigeerde ons wel en gingen het van dichterbij bestuderen. HET WAS PLASTIC, in een bloementuin…. Het waren rode plastic kumquats die ze overal aan de boom hadden gebonden, het zag er wel schattig uit maar wij vonden het vooral hilarisch.
En het werd nog gekker, er stond een gigantische witte Wisteria uitbundig te bloeien, maar het bleek dus geplastificeerde stof, we hebben zo gelachen, het stond er zo onnatuurlijk op dat grasveld.
Allemaal bankjes en beelden waarvoor je foto’s kon maken, wat ze dan ook allemaal doen. Met de Wisteria moest ik ook op de foto, dat kon ik niet laten.
Die Vietnamezen hebben een behoorlijk kitsche smaak, in onze ogen dan, veel gekleurde lichtjes en de altaren versierd met de grootste kitsch die je kunt vinden.
Daarna vonden we 2 flower islands en die waren mooi beplant, maar nog maar pas geleden, het is hier ook lente. Als de planten bloeien zal het ongetwijfeld mooi zijn maar nu was het nog wat iel en kaal.
Vervolgens namen we dan een boot naar de bird garden, dat was inbegrepen in de entreeprijs. En dat bleek onverwachts enorm indrukwekkend, goed, we hebben geen zwermen zien terugkeren naar hun nest, maar bomen tjokvol ooievaars, of een boom vol witte reigers, wow, dat was geweldig om te zien. De mevrouw die ons roeide gaf ons alle tijd om mooie foto’s te maken en we knipten wat weg, het was echt zo mooi, alleen al die omgeving, dat water en dan die bomen vol vogels, ooievaars en witte reigers, met als achtergrond dat schitterende karstgebergte, zo blij dat we dat meegemaakt hebben, echt een hoogtepunt, ondertussen een van de vele.
We hebben trouwens ook nog veel gelachen met de borden in het park, met de Engelse vertaling dan. Vietnamezen spreken slecht Engels maar dit was hilarisch want dit waren officiële borden, van sommigen konden we meestal opmaken wat ze bedoelden maar deze was en is nog steeds een raadsel.
Wie het weet mag het zeggen ☺️
Daarna zijn we terug naar Tam Coc gefietst en hebben daar geluncht met Pho, de Vietnamese noedelsoep die we nog eens wilden proeven, ze eten dat hier als ontbijt maar voor ons was het een late lunch om half 3, we waren onverwacht lang in dat park gebleven. Het weer was trouwens die ochtend al behoorlijk opgeklaard, zonnig was overdreven maar licht bewolkt en af en toe een vaag zonnetje.
Jan kon toen deze geweldige foto maken van de zon die door probeerde te breken, echte foto, niets aan bewerkt. Het lijkt een lampion aan een tak 😳
Terug naar de homestay, helaas was de drilboor nog steeds in volle gang dus we zijn daar snel weer weggevlucht.
De beroemde boottocht rond Tam Coc start hier 300m vandaan en die gingen we dus doen. We hebben eerst een tijd langs de kant zitten kijken naar die boten, er lagen er letterlijk honderden, en de roeiers die al die toeristen vervoerden. Ze roeien daar dus met hun voeten!
Heel vreemd om te zien maar zij vinden dat makkelijker, het spaart hun rug, en het is een attractie op zich. Die boottocht duurde 1h45 min en om kwart voor 4 zijn we gestart met onze roeimevrouw, door het karstgebergte, langs de rijstvelden, af en toe onder een grot door, soms zo laag dat je je hoofd moest bukken, en altijd die prachtige omgeving, het was echt heel heel mooi.
Om half 6 waren we terug, je vaart eigenlijk op en neer, maar als je het van de andere kant ziet is het toch weer anders. Ik had rugpijn en een houten kont van op die bankjes te zitten, maar ik durfde niet te klagen, mevrouw had net bijna 2h geroeid en ik alleen maar gezeten 😏.
Terug in de homestay bleek de drilboor nog steeds bezig, nog tot 7h is hij doorgegaan. Ik hoop nu maar dat dat de laatste beetjes waren die hij af moest krijgen want ik begin er wel genoeg van te krijgen. Ik snap best dat Nam er ook niets aan kan doen, maar dit is toch niet de rust die wij zoeken.
Gelukkig is er in de omgeving nog wel wat te zien maar morgen stond er een rustdag op het programma, en wasdag ook nog. Enfin, we zullen zien, vandaag was in ieder geval weer een prachtige dag, en ondanks de miezerige start is het toch heel redelijk weer geweest.
Vrijdag 7 april
Vandaag was het rustdag maar aangezien ze voor morgen de HELE dag regen voorspellen 😢 hebben we het programma omgegooid en zijn we vandaag het heiligdom Bah Dinh gaan bezoeken in plaats van morgen.
Wij zijn dus heel avontuurlijk op een brommer gekropen, geleend van de homestay, en zijn op een tocht van 25 km vertrokken. Jan vond het wel leuk om nog eens met een brommer te rijden, ik was minder enthousiast maar het viel me toch mee, alleen zijn die wegen in de kleine dorpjes niet optimaal, veel putten in de weg en dat hotst nogal.
Maar we kwamen toch veilig en wel bij Bah Dinh aan, een buddhistisch heiligdom en het grootste van Vietnam. En groot was het, gigantisch zelfs, we werden vanaf de ticket office eerst met een electric car naar de echte ingang gereden, al een rit van een kleine 10 minuten. De hele oppervlakte van dat domein ligt bezaaid met allerlei tempels en paviljoenen.
Het eerst wat we tegenkwamen waren gangen vol marmeren beelden van Buddha’s, meer dan manshoog, allemaal verschillend want blijkbaar allemaal beelden van echt bestaand hebbende mannen/buddha’s, vrolijke, sombere, dikke, dunne, ieder met hun eigen naam. Het waren er 250, ik heb ze geteld. En indrukwekkend dat het was, achter hun was er nog een wand met kleine gouden beelden, en het bleef maar doorgaan, het was een spectaculair begin.
We hebben toen een toren beklommen met een gigantische bronzen bel, naar het waterpaviljoen gelopen, de talloze en talloze stenen beelden overal bekeken, de pagode gezien, nog een enorme stenen Buddha, en vervolgens in weer een andere tempel 3 gigantische gouden Buddha’s gezien, veel mensen waren daar ook aan het bidden, het was absoluut een prachtig gezicht, al dat goud, je kreeg er bijna pijn van in je ogen.
Daarna zijn we langzaamaan terug naar het punt gelopen waar we ook begonnen waren, we hadden er tot onze verbazing een paar uur rondgelopen maar het was dan ook echt mooi.
Weer de brommer op en terug gereden, onderweg nog een paar waterbuffels gezien met een kleintje, gestopt omdat ik er een foto van wilde maken maar mama buffel was het daar niet mee eens en wilde me aanvallen, gelukkig lag ze vast. Ik schrok wel maar ik heb mijn foto ☺️
We zijn toen naar de Mua Caves gereden, de beklimming van een hoge berg via zeer ongelijke en hoge stenen traptreden. Alle blogs die ik had gelezen hadden het over een zware klim maar een spectaculair mooi uitzicht. Ik heb tot het laatste moment getwijfeld of ik het zou doen, ik zag er erg tegenop maar dacht ook dat ik er spijt van zou hebben als ik het niet deed. Dus wij kochten een kaartje en begaven ons naar de trap, samen met honderden anderen, het is een toeristisch hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk.
 |
| De weg omhoog |
 |
| Dit is het andere, lagere deel, hier zijn dan ook de eigenlijke caves, deze hebben we niet bezocht. Wij zijn, net zoals de meesten, de kant met de hoogste top gaan beklimmen. |
Ik keek niet naar boven maar klom en klom met af en toe een minuutje rust, en opeens waren we er. Ik was trots op mezelf dat ik het gehaald had, en het was me meegevallen, ik had me op erger voorbereid.
Het uitzicht was inderdaad spectaculair, ondanks de grijze lucht. We zagen de rivier met de bootjes, dezelfde rivier waar we zelf gisteren over gevaren hadden, en dezelfde grot waar we onderdoor gevaren waren.
 |
| Het andere lagere deel, gezien vanaf de hoogste top |
We hebben foto’s gemaakt, daar een tijdje gezeten, en toen de terugtocht weer aan gevat, die ook niet te onderschatten was, vooral door die hoge treden. Jan had last van zijn knie en we hebben het rustig aan gedaan, tegen 6h waren we beneden, het begon al een beetje donker te worden. Dus maar eens terug naar de homestay gereden, de brommer terug gebracht, Nam had ondertussen de was gedaan die ik haar gegeven had, 3 kg voor nog geen 3€. 😏 Wij zijn direct door gegaan naar ons favoriete restaurantje, al de derde keer dat we daar kwamen, het meisje herkende ons dan ook direct toen we binnen kwamen. Jan had, heel wild, geit genomen maar hij vond het vlees nogal taai, niet voor herhaling vatbaar, dat weten we dan ook weer.
Nu onze laatste nacht hier, morgenavond om 21h30 moeten we op het station zijn om de nachttrein te nemen naar Hue, en morgen gaan we een dagje niets doen, ook wel eens lekker. Jammer dat het de hele dag gaat regenen, ik had gepland lekker in het zwembad te liggen maar dat gaat dus niet lukken.
Ondanks het tegenvallende weer hebben we hier toch weer een paar prachtige dagen gehad.
Zaterdag 8 april
Op het gemak opgestaan, het had inderdaad flink geregend, alles was nat, bomen aan het druipen, maar regende nu niet meer, het was wel heel fris.
Ontbeten, ik had op zijn Vietnamees een bak Pho genomen, groentebouilon met groenten, kruiden en veel noedels, het smaakte me wel.
We hebben aan Nam gevraagd of we de kamer nog tot vanavond konden huren, tot we naar de nachttrein gingen, want om nu buiten te blijven zitten in dit weer zagen we niet goed komen.
Dat kon gelukkig.
Toen we zaten te ontbijten kwam er nog een klas kindjes langs, zwaaiend en hallo roepend.
We hebben de hele dag binnen gezeten, eigenlijk niets gedaan, wat administratie bijgewerkt, veel achterstallige post beantwoord, wat gelezen.Een hele saaie dag dus maar ik heb er best van genoten, het was even nodig na die spannende en volle eerste 9 dagen, inclusief vlucht, en eigenlijk vloog de dag wel om terwijl het zo lang leek vanmorgen.
Geregend heeft het niet maar het was wel super vochtig en vooral koud…, we hebben zitten rillen en het jasje dat ik ondertussen vanonder in de koffer had gestoken maar weer boven gehaald, zelfs een lange broek aan getrokken.
Dat had ik toch echt niet verwacht in Vietnam, in Sapa kon het fris zijn, daar had ik rekening mee gehouden, en daar hebben we dan nog de enige zon gehad, het mooiste weer.
Het is ons echt niet gegund. Ik checkte vandaag het weerbericht voor waar we morgen zullen zijn, vandaag volop zon, 30 graden, maar voor morgen en de komende dagen…. regenachtig. Toen heb ik toch wel even heel hard gevloekt, dat is toch niet te geloven.
Vanavond wilden we voor de laatste keer gaan eten in ons restaurantje, toen we het huisje buiten kwamen was het weer aan het regenen. Nam leende ons een paraplu dus we zijn nog eens een keer naar Thuy Lingh gelopen. Na een week Vietnamees eten heb ik nog eens een pizza genomen, en dat smaakte ook best.
De taxi kwam een kwartier vroeger dan gepland, ze zijn hier meer dan stipt.
We hebben dus afscheid genomen van Nam, en stonden om 21h op het station.
Samen met een paar honderd anderen, ook aan het wachten. We waren wel wat verbluft door drukte maar het bleek voor 2 treinen te zijn, 1 voor het noorden, wij naar het zuiden.
We vonden onze cabine snel en installeerden ons, onszelf feliciterend dat we heel luxe 4 plaatsen hadden genomen in plaats van de cabine te delen met onbekenden voor een trip van 11h. Dit was veel ontspannener en sowieso ruimer, hoe je daar 4 personen + bagage in moest krijgen was me een raadsel, onze koffers lagen nu op de bovenste bedden en wij hadden plaats.
Dus wij vertrokken, keurig op tijd, voor de rit naar Hue.
Zondag 9 april
Hue
Tamelijk goed geslapen op de trein, en ons vervolgens op het gemak klaargemaakt. We hadden een ontbijtdoosje per persoon gekregen, met een croissantje, 2 witte toastjes, jam en boter, melk en oploskoffie en thee, terwijl je op de gang heet water kon tanken, het was allemaal heel prettig geregeld.
Om half 10 kwamen we aan in Hue, alwaar er alweer een chauffeur keurig op ons stond te wachten met een bordje.
Het weer viel niet tegen, zeker geen regen zoals voorspeld, gewoon grijs alhoewel de zon wel een paar keer op het punt heeft gestaan om door te breken.
Dus wij op weg voor een dagje historie in Hue.
De chauffeur sprak redelijk engels, meer dan de meesten die we tot nu toe gehad hebben. Hij was ook heel informatief, zowel over de geschiedenis als het dagelijkse leven. Een arbeider verdient hier gemiddeld 300 dollar per maand. En ondanks dat dit een communistisch land is moeten ze daar ook zelf de gezondheidszorg en de scholen van betalen. De 10% rijksten hebben nergens last van, die horen ook allemaal tot het staatsapparaat, de staat bezit sowieso 51% van alle bedrijven. Daarom zijn er hier zoveel ‘kleine zelfstandigen’, de kapper op straat bv, het is allemaal wel overleven. Hij was alleszins geen fan van het communisme, hij vertelde ook dat dat een groot verschil is tussen noord en zuidvietnam, het zuiden is meer kapitalisme gezind.
Hue is de voormalige hoofdstad van het voormalige koninkrijk Vietnam, tot de tweede wereldoorlog zijn hier nog koningen geweest, alhoewel de laatsten meer marionetten waren van de destijdse franse overheersers.
Wij bezochten vandaag verschillende tombes van verschillende koningen, allemaal totaal anders. We kochten een combi ticket voor 4 verschillende bezoeken, de prijs was behoorlijk pittig, zeker voor hier, 41 euro voor ons tweeën, maar ja, toeristisch centrum hier, de prijzen zijn er naar.
De eerste was van Minh Mang, het was maar een kleintje eigenlijk, verschillende pleintjes op een centrale as die recht naar de tombe liep, en wat tuinen eromheen. Bij die tombe waren we er snel doorheen, en de chauffeur stond braaf te wachten.
De volgende was de tombe van Khai Dinh, en dat was heel iets anders, die tombe was een hal, volledig bezet met gekleurd keramiek, van onder tot boven, plafond en al, het was enorm indrukwekkend, en ook mooi, alhoewel ik er mijn kamer niet mee zou volhangen. Buiten stonden er een heleboel beelden, paarden, soldaten, olifanten, allemaal ter bescherming van de vorst. Het was echt wel een spectaculair schouwspel.
De derde tombe was die van Tu Duc, een man met 120 vrouwen maar nul kinderen. Tja, aan wie ligt het dan zou je je afvragen 😏 De tombe zelf was weer totaal iets anders, allemaal paviljoentjes aan en op het water, veel water. De sfeer was daar heel anders, op zich heel sereen behalve de miljoenen cicaden die daar een concert zaten te geven, keihard, het waren dan ook reuzebeesten.
 |
| Een reuze cicade |
We hebben daar door de hofjes gelopen, van de vrouwen van de koning, van de ‘lesser wives’, de concubines, door het gigantische park erom heen met de vijvers vol kois die gevoerd konden worden, wat veel kindjes enthousiast deden.
Deze tombes lagen allemaal buiten de stad, maar vervolgens gingen we naar het koninklijk paleis zelf, dat midden in de stad ligt, en niet heel ver van ons hotel.
De chauffeur zette ons af bij de hoofdpoort en als we hem een appje stuurden dat we genoeg hadden zou hij ons ontmoeten bij de oostpoort, (er waren er dus op alle windstreken)
Dat koninklijk paleis in het centrum van Hue is zwaar gebombardeerd en beschadigd tijdens de Vietnam oorlog, daar heeft de gids ook nog over verteld, hoe zijn familie heeft moeten vluchten naar Hoi An, daar 3 maanden gezeten om dan thuis alles in puin te vinden.
Maar dat paleis was dus zwaar gehavend, en ze zijn nu (pas) bezig om het helemaal te restaureren, het hoofddeel stond helemaal in de steigers met doeken ervoor. Er waren nog veel bijgebouwen, die stonden overeind maar vaak met kapotte muren en geen kleuren meer, de werkzaamheden waren nog steeds in volle gang, ik hoorde weer een drilboor ratelen.
Het kwam op ons heel onverzorgd over, de tuin bv, heel veel potten en bakken met bonsai bomen maar het onkruid groeide er soms boven uit, echt slordig en onaantrekkelijk. De lotusvijver was dan wel mooi, en al meer in bloei dan we tot nu toe hebben gezien, toch zuidelijker. We hebben wel gelachen om een stel mooi in het roze geklede dames die Vietnamese ploing ploing muziek zaten te maken op een terras van een tempel, ze zagen er prachtig uit ☺️
Nee, dat paleis viel ons wel enorm tegen, het minste wat we hier in dit land al gezien hebben. En het was dan toch heel druk, rijen mensen die naar binnen liepen, waarvan weer het grootste deel Vietnamezen. Ze hebben hier dus de ietwat vreemde gewoonte om een daguitstap te maken in hun allermooiste kleren, of die nemen ze mee en ze kleden zich om in de wc’s, ook al een paar keer gezien, ofwel huren ze dus klederdrachten, bij de meeste toeristendingen zijn er zulke stalletjes, en dan gaan ze dus uren photoshoots doen in die kleren, in de meest dwaze, uitdagende of zogenaamd sexy poses, meestal vrouwen maar ook verschillende mannen al gezien, of samen in hele groepen, die fotocultuur is heel raar. Ik heb er in de wc’s ook al gezien die voor de spiegel aan het oefenen waren voor hun poses en hun pruilmondjes. Voor mij niet gelaten, ware het niet dat ze dus eindeloos voor iets staan te poseren, en dan de volgende, en dan samen en in alle combinaties. En ik sta dus maar te wachten om van datzelfde ook een foto te kunnen maken maar zonder iemand erop, of om gewoon te kunnen passeren. Eerst bleef ik wachten maar nu loop ik gewoon door na een paar minuten, want je kunt bezig blijven, jongens toch, wat een gedoe.
 |
| Stalletje met wierook |
Na dat tegenvallende paleis bracht de chauffeur ons naar het hotel, Hue Riverside Villa. De auto kon niet tot aan het ‘hotel’ rijden, het ligt aan het einde van een supersmal straatje, direct aan de rivier. Het wordt uitgebaat door een paar super enthousiaste jongens, we werden hartelijk verwelkomd, moesten gaan zitten op het terras vlak aan de rivier en kregen een verfrissende gemberthee als welkomstdrankje voordat hij ons trots voorging naar onze ‘villa’. Het is een schattig huisje, slaapkamer met badkamer en een overdekt terrasje voor de deur, met uitzicht op de rivier, en dan hebben we dus het gemeenschappelijke terras dat daar weer voor ligt, ik leg het ingewikkeld uit maar we zitten dus op 10m van de rivier.
We zijn om 6h de stad weer in gegaan, de jongen had ons op een kaart al getoond waar we moesten zijn om te eten en wat de beste restaurantjes waren, de eerste die hij noemde stond ook op mijn lijst, ik had daar geweldige reviews van gelezen, bij Madame Thu, zelfs de Amerikaanse ambassadeur was daar al komen eten. Dus wij daar naar toe, redelijk vroeg want het kon er heel druk zijn. De chauffeur had ons ‘s middags al verteld dat elke zondagavond dat stuk stad helemaal werd afgesloten voor verkeer, zelfs brommers mochten er niet rijden. Het was dus zeer plezierig wandelen daar, zo rustig en ontspannend, geen toeterende brommers, heeeel ongewoon om zo in Vietnam op straat te lopen, ze zijn hier verslaafd aan hun toeter. We vonden het restaurant en waren blij. Ondanks dat we geen reservatie hadden hadden ze nog net een tafeltje voor 2 voor ons, helaas enkel binnen, niet op het terras, maar we hadden een plaats. Gelukkig dat we vroeg waren want daarna werd het buiten wachten geblazen tot er iemand vertrok.
De reviews zeiden dat je het set menu moest nemen, dan had je een schaal met allerlei specialiteiten en smaken van Hue, en het zou geweldig lekker zijn en kostte 110.000VND, een dikke 4€. Die specifieke review was van 6 maanden geleden maar ondertussen was de prijs toch wel heel erg gestegen, was nu 190.000VND, net geen 8€, nog steeds voor ons niet duur maar voor hier veel, en de prijsstijging was toch wel heel veel. Maar we waren er nu, en 8€ de man, vooruit, dat kon er ook nog wel van af, dus wij bestellen dat set menu voor 2 pers.
Er kwam een gigantische schaal op tafel met allerlei hapjes, een soort tapas eigenlijk, en allemaal verschillende sausjes, en dat meisje maar uitleggen, dit moet je daarin dopen, en dat is dat en moet daarin, en hier moet je pannenkoekjes mee draaien en die vul je daarmee en doop je daarin, een hele gebruiksaanwijzing.
Zij weg en we bestuderen die schaal en die zag er al fantastisch uit, we namen ieder een eerste ‘tapas’, een rond krokant bolletje. We nemen een eerste hap en kijken elkaar aan, Wow, dat was lekker, en bijzonder, en ongewoon, wat een smaak, wat het was, geen idee, maar het was zalig. Daarna vouwden we een paar bananenbladeren open en daar zaten dan garnalen in in een soort gelatine, klinkt raar maar ook weer heel lekker, en zo ging het maar door, het lekkerste wat we al gegeten hebben in Vietnam, de meest bijzondere dingen en smaken. Het was een groot succes.
Terug naar het hotel maar we waren een beetje verdwaald, we dachten dat het simpel was, langs het water blijven lopen, maar er lopen hier verschillende rivieren en we volgden dus blijkbaar de verkeerde. Enfin, het is toch nog gelukt, en de rest van de avond hebben we gezellig op het terras gezeten, met uitzicht op het water en de lichtjes aan de overkant, in T-shirt, het is hier toch een stukje warmer dan de afgelopen 2 dagen in Nihm Binh.
Morgen hier weer weg, we worden weer opgehaald voor een autotocht langs mooie punten en dan naar Hoi An gebracht, waar we 5 nachten blijven, de langste tijd op 1 plaats deze vakantie.
Ik heb niet naar het weerbericht durven kijken, ik word er toch maar depressief van, en meestal valt het ook wel mee, best lekker, behalve dat het nooit zonnig is.
Maandag 10 april
Hoi An
En we zijn aangekomen in ons mooie hotel in Hoi An, en we verblijven in de honeymoonsuite ☺️
Alweer goed geslapen vannacht, vanmorgen opgestaan en op het terras ontbeten, stokbrood met ei en spek, op zijn Engels dus. En ondertussen liepen er een soort mini leguaantjes rondom ons.
Om 9h liepen wij door het smalle gangetje naar de weg, alwaar we een man tegenkwamen die duidelijk aan het zoeken was, naar ons dus, het was onze chauffeur van de dag. Helaas niet dezelfde van gisteren, wat ik wel gevraagd had, en deze sprak ook veeeeel minder goed Engels, hij probeerde wel hele verhalen te vertellen maar het was zo moeilijk om hem te volgen, ik was soms echt helemaal de draad kwijt waar hij over bezig was, en het was vermoeiend om me zo te concentreren en gepast te reageren.
Ik had met het kantoor afgesproken dat het een flexibele rit zou worden, ter plekke te bespreken met de driver, maar dat had hij niet doorgekregen, en aangezien hij mij blijkbaar ook niet goed begreep was er weinig bespreken aan.
Ik ben uren bezig geweest met mooie plekken uit te zoeken langs de route, maar volgens hem gingen de eerste 3 plaatsen al niet, later bleek dat hij dacht dat we nog naar de Ba Na hills zouden gaan, waar oorspronkelijk 3h voor was uitgetrokken. Ja, dan was er niet genoeg tijd om nog veel anders te doen, maar het had eigenlijk wel gekund, bleek achteraf.
Wat ik absoluut wilde zien was de City of Ghosts, daarvoor moest hij eerst het kantoor bellen om toestemming, en gelukkig, dat mocht.
Gelukkig indeed, want het was GEWELDIG, en KRANKZINNIG.
Op de foto’s komt niet goed uit hoe groot en overweldigend het was, maar geloof me, het was enorm en onvoorstelbaar. Mooi is niet het goede woord, het was vaak kitsch en felgekleurd maar alles samen had het wel een enorm effect, het was een van de bijzonderste dingen die we hier al gezien hebben, daar kon het koninklijk paleis van gisteren nog een puntje aan zuigen, dit was 1000 keer indrukwekkender.
En, en, het was zelfs redelijk zonnig, dat maakte het nog extra feestelijk.
En naast deze ‘stad’ reed dan dit mannetje met zijn buffel ☺️
Vervolgens reden we langs een lagoon. Ik had tegen de chauffeur gezegd dat we op zoek waren naar mooie natuur, mooie points of view en photostops.
Niets van dit alles, hij raasde maar voort, dan zag ik opeens een mooi beeld voorbij flitsen en hup, het was alweer weg. Ik dacht eerst nog dat hij op weg was naar een nog mooier punt, maar nee, opeens was daar het einde van de lagune.
Hij reed dan wel naar een andere lagune, een bekende, Lap An, waar het heel druk en toeristisch was, en ik wel een bepaalde punten herkende van de foto’s. Die hebben we dan ook gemaakt, en dat was wel leuk.
We hebben op een terrasje iets gedronken en weer verder. Eerst naar Lang co, een strand, en later dan de baai ook nog bekeken vanuit de hoogte, op mijn specifieke smeekbede stopte hij toch eens.
En toen waren we al op de Hai Van pas, door de mannen van Top Gear beroemd geworden, voor hun was dat de mooiste pas van de wereld. Mooi in die zin, om met de brommer overheen te scheuren.
Maar onze chauffeur had al gezegd, geen fotostops onderweg, pas op het hoogste punt. Ik zag af en toe een flits van de zee in de diepte, op een bepaald moment een mooie waterval langs de weg, maar niets hoor, hij reed door. En ik zag het al aankomen, de top kwam steeds dichterbij en het werd steeds mistiger, je raad het al, waar hij dan eindelijk wel stopte zagen we NIETS, mistig, amper iets te onderscheiden. Ik was ondertussen pisnijdig, dit was echt niet de mooie tocht die ik me had voorgesteld. Ik vroeg nog specifiek naar een strand met mosstenen, hij wilde ons wel naar daar brengen maar hij dacht dat het niet meer bestond, ze waren daar een resort aan het bouwen. En inderdaad, grootse bouwwerken, geen mossteen meer te zien. Idioten, de natuur en schoonheid zijn ze aan het verkloten om resorts te bouwen voor toeristen die juist de schoonheid willen zien.
We reden vervolgens eindeloos door het drukke verkeer van Danang, de stad naast Hoi An, een uur over 30 km, het ging niet vooruit.
Toen wist hij niet waar het hotel was, dat adres had ik al 3x doorgegeven aan de firma, gisteravond zelfs nog een keer, maar dat had hij niet doorgekregen. Mijn geduld was toen echt helemaal op, met die firma en met hem, en toen we hier eindelijk voor het hotel stopten wist ik niet hoe snel ik uit die auto moest zijn. Hij heeft nog afscheid genomen met een hug en ik heb hem nog een safe trip back gewenst maar ik was blij dat we van hem af waren, dit was niet de mooie dag die ik me voorgesteld had.
Maar gelukkig hebben we de City of Ghosts wel gezien, en dat maakte toch wel heel heel veel goed voor de hele dag, dat was geweldig.
Ook het hotel bleek heerlijk, prachtige kamer, alleen het uitzicht op de rivier vanaf het balkon is niet zo mooi als op de foto want ook hier zijn ze aan het uitbreiden, er is een hele nieuwe villawijk schuin tegenover die ze aan het bouwen zijn. Wij hebben nog net vol uitzicht op de rivier maar daar staan bulldozers en alles, klaar om dat ook bouwrijp te maken, we zijn dus nog net op tijd, straks is er geen rivier meer te zien. 😏
Eerst onze mooie kamer bekeken, met het geweldige bebloemde bed, super schattig gedaan.
Daarna beneden op het gezellige terras een lekkere Bahn Mi gaan eten, we kwamen weer helemaal bij.
Verder ook niets meer gedaan, wat gerust en gelezen en in het hotel blijven eten, even niet meer weg, het was mooi geweest voor vandaag.
Dinsdag 11 april
Was weer een geweldige dag vandaag.
Vanmorgen lekker rustig opgestaan, uitgebreid ontbeten met een luxe ontbijtbuffet.
Daarna de stad Hoi An ingegaan om die te verkennen. Ons hotel ligt buiten het centrum, aan een doodlopende straat, op een eilandje. We moeten de brug over en we zitten in het oude centrum van de stad, een dikke km lopen dus peanuts.
We kwamen eerst direct op de markt terecht, en druk dat het was, veel volk op de markt, voor het eerst ook heel veel buitenlandse toeristen, Hoi An is super toeristisch.
Mooie stapels groenten en fruit, maar ik griezel wel van de vis en de lappen vlees die gewoon op een plank liggen, in de hitte. Want ja, vandaag hebben we voor het eerst hitte gehad, 32 graden, 3 dagen geleden was het 20 graden, het verschil is groot.
Om het historische centrum te bezoeken moet je een ticket kopen, voor 6€, waarmee je dan ook 5 bezienswaardigheden kan bezoeken, verschillende tempels, oude oorspronkelijke huizen, een hele lijst waar je uit kan kiezen. Maar tempels hebben we voorlopig even genoeg gezien, dat lieten we even zo, wel een oud huis bezocht van een rijke koopman, met oorspronkelijke meubelen.
En natuurlijk de straten met lampionnen, hetgeen waar Hoi An ook beroemd om is.
De drukte was wel enorm, ik ben dat echt niet meer gewend, ik voelde me echt niet rustig of ontspannen. Het historische centrum is 2x per dag een paar uur afgesloten voor het verkeer, geen brommers toegelaten, vanmorgen tussen 9-11h, maar daarna raasden de brommers weer druk door de straten
Maar schitterend was het wel, we zijn dan ook nog de brug over gestoken naar het eiland naast het onze. Daar was een Irish pub en daar hebben we voor deze avond gereserveerd, een tafeltje vooraan aan de boulevard, met zicht op de mooie gele huizen van de stad en de rivier. We zouden daar gaan eten nadat we het iets verder gelegen bamboe circus hadden bezocht, die tickets had ik 2 maanden geleden al besteld.
Maar eerst hebben we nog inkopen gedaan, ik heb een mooi leren tasje gekregen met bijpassende portefeuille, de mijne was zo oud en versleten, dat was allang dringend nodig. We hebben redelijk afgedongen en waren niet ontevreden.
Jan heeft nog een hemd gekocht en toen zijn we naar de tailorstraat gelopen, ook iets waar deze stad bekend om is, shop na shop na shop, waar je kleren kunt laten maken die dan naar je hotel worden gebracht.
En dat wilde ik dus laten doen, ik wilde een net zwart jasje op maat laten maken.
Alleen, om effectief ergens binnen te stappen en daarover te onderhandelen, daar heb ik wel moeite mee. Maar het is gelukt, na geonderhandel kwamen we tot een overeenkomst, ze gingen een net zwart jasje voor me maken, met zwarte voering, voor 45€. Dus mijn maten werden opgemeten, dat is me nog nooit gebeurt ☺️, en morgenochtend wordt het hier in het hotel afgeleverd. Ik ben benieuwd….
Dat was allemaal wel heel spannend, en we zijn dan ook terug naar het hotel gelopen om daar wat bij te komen en energie op te doen voor het avondgebeuren
We zijn eens in het zwembad gedoken, heerlijk verfrissend was dat, en hebben daar wat liggen lezen en een cocktail gedronken, happy hour, 2 voor de prijs van 1, en om kwart voor 5 zijn we weer naar de stad vertrokken, nu voor het optreden van Teh Dar in het Lunar theater. Dat zou een cirque du soleil achtige voorstelling zijn, een combinatie tussen akrobatiek, trapeze, muziek, dans en dan met een soort verhaal, en alles met bamboe, het hele theater was gemaakt van bamboe.
En het was SPECTACULAIR, ik was super onder de indruk. We hadden de beste plaatsen, voorste rij, in het midden, dat is het voordeel als je vroeg boekt, dan heb je eerste keuze.
Het is moeilijk te beschrijven, eigenlijk niet, ik heb wel een filmpje gevonden op youtube. https://youtu.be/-OG0FdhKxtY
Je mocht zelf niet filmen of fotograferen, maar na afloop stonden ze wel buiten en zongen en dansten nog wat. Ik was echt heel erg onder de indruk, het was zo mooi, en kunstig, en gevaarlijk, mijn adem stokte af en toe, zeker als er weer een giga bamboe paal op me af kwam, we zaten vooraan dus het was vlakbij.
Toen we buiten kwamen was het donker en toen zagen we Hoi An by night, en dat op zich is al zooooo geweldig, al die brandende lampions overal, bootjes die over de rivier varen met lampions, de brug die mooi verlicht was, al die restaurantjes en die mooie huizen, het was ongelooflijk mooi, en ongelooflijk druk.
Gelukkig hadden we gereserveerd bij de Shamrock, the Irish pub, en zaten dus alweer vooraan want vanmiddag al uitgekozen, direct aan de boulevard. En toen begon er ook nog live muziek te spelen, een band van jonge engelsen, ze begonnen met Fleetwood Mac dus ik al direct vrolijk, In the Air tonight, Down Under, our House, Dancing in the dark, de laatste was mijn verzoek, ze speelden allemaal verzoeknummers, afgewisseld met eigen nummers. Enfin, mijn avond kon niet meer stuk. We zaten in Vietnam, in het prachtige Hoi An, het was mooi weer, we hadden net een fantastische show gezien en zaten nu op een terras van een Irish pub, met leuke livemuziek, een echte chicken mushroom pie te eten, met uitzicht op de rivier en de lichtjes en de bootjes, mooier kan het echt niet meer worden, wat een feest was het.
Dit nemen ze ons niet meer af.
Morgen weer vroeg op want we worden weer opgehaald om dingen te gaan bezoeken in de omgeving dus nu weer niet te laat naar bed.
Woensdag 12 april
Vanmorgen de wekker om 6h, om half 7 aan het ontbijt naast het zwembad. 
Om 7h vertrokken met de chauffeur die stond te wachten, een auto met zalig luxe stoelen, ieder apart en slaapstand en al, ik ben er vandaag een paar keer in weggedommeld, want vannacht niet goed geslapen.
Eerst reden we naar de Marble Mountains, bergen dus waar oorspronkelijk marmer uit werd gewonnen en daarna gebruikt als heiligdom.
Eerst met een lift naar boven, van daaruit konden we de verschillende delen bezoeken, over de hele berg waren verschillende tempels en grotten die je kon bezoeken.
Ik was speciaal zo vroeg gekomen omdat het er nogal druk kon zijn overdag, en heet, want behalve de lift was er nog veel te klimmen, dus dan beter vroeg.
Helaas, tegelijk met ons werden er 3 verschillende bussen schoolkinderen losgelaten, wat een gegil en lawaai. Ook was er een groep oudere dames die daar kwamen bidden bij de tempels, wel met veel minder lawaai, maar de drukte en de massa volk vlak na het begin was enorm, om 8h ‘s morgens.
We probeerden ze te vermijden maar die kinderen waren overal, gillend en rennend terwijl wij voorzichtig al die hoge onregelmatige treden op en af klommen. Ze waren wel heel vriendelijk, zwaaiden maar en riepen halloooo en probeerden engels met ons te spreken, van die geoefende zinnetjes, wat wel schattig was
Er waren mooie tempeltjes bij, we hebben ze van buiten bekeken, er waren hele mooie bij, binnen zijn ze toch grotendeels hetzelfde, een buddha beeld met wierook ervoor en wat water, blikjes cola en koekjes als offergaven. En voor de grotten is dat hetzelfde, een grot waar een beeld in is gezet. Maar de tempels en de beelden eromheen waren wel heel mooi.
Er waren ook uitkijkpunten vanaf de berg waar je naartoe kon klimmen. Ondanks dat de weersapp voor de hele dag volop zon beloofde en bleef beloven was het helemaal grijs, zelfs weer erg mistig, dus vanaf het uitkijkpunt zag je niet veel, je zag niet eens het verschil tussen de zee en de lucht, een grijze massa. En ook, vanaf een ander uitkijkpunt zag je niets omdat ze midden ervoor weer een giga resort/hotel uit de grond aan het stampen waren, zo dom, ze zijn het echt aan het verpesten allemaal, alles voor het toerisme, maar er zijn nu al zoveel hotels, waarom de natuur vernielen voor nog meer erbij, de hele kust wordt volgebouwd met hotels van wel 20 verdiepingen hoog, de een nog lelijker dan de andere, zo zonde.
Enfin, wij klauterden dus rond over die berg, Jan super voorzichtig met zijn knie. Er waren hele mooie dingen, leuke beelden, mooie doorkijkjes, leuke waterpartijtjes. De cave die ik speciaal had opgeschreven was wel redelijk mooi, maar het speciale was daar dat de zon naar binnen scheen door gaten in het dak van de grot, wat een prachtig feeeriek effect gaf, alleen was er dus geen zon dus ook geen effect.
Het beeldhouwersdorp beneden was dan weer waanzinnig, overal overal marmeren beelden, in ‘winkels’ langs de weg, in alle soorten en maten, van giga tot mini, en dus allemaal in marmer.
Goed dat we dat gedaan hebben want die was echt wel indrukwekkend, heel groot, heel hoog, verdeeld in twee delen, het deel heaven, wat uiteraard omhoog klauteren was, met veel mooie beelden onderweg, uitgehouwen in de rots, of honderden kleine buddha beeldjes neergezet.
Het klimmen ging over een smalle steile stenen trap, waar je je hier en daar aan ringen naar boven moest trekken. Boven was er daar buiten een uitzichtspunt, de mist was ondertussen net even minder dus daar toch een beetje view.
Terug naar beneden over die griezelige smalle enge diepe onregelmatige ‘treden’ doodvoorzichtig, maar we hebben het gehaald. Gelukkig was het niet druk want het was eigenlijk 2 richtingsverkeer, en ik weet niet hoe we dat hadden doen met tegenliggers.
Weer veilig beneden bleek er dieper in de berg nog veel meer te zijn, nog veel te zien, en de grot zelf was al indrukwekkend hoog, zeker 30m.
En je kon dan ook nog dieper naar beneden, daar was de hel, met allerlei enge beelden van duivels en folteringen, er was van alles te zien. We waren zo blij dat we deze grot, de An Phu cave, nog ‘even’ hadden meegenomen, want het was eigenlijk wel een hoogtepunt.
Vervolgens reden we naar de Lady Buddha, een marmeren beeld van 67m hoog, dat over de zee uitkijkt, echt gigantisch en indrukwekkend.
Daar was het heel druk, bussen met Vietnamezen die dit kwamen bewonderen en bidden. Er was nog een heel park omheen, met poorten en tempels waarvan we de meeste alleen van de buitenkant bekeken hebben, we hebben er ondertussen al zoveel gezien. Je moet ook elke keer je schoenen uittrekken voor je binnen gaat. Voor 1 tempel hadden we het wel over, geen Buddha maar een Vishnabeeld, wel geflankeerd aan beide kanten door wel 30 grote prachtige houten buddha’s, allemaal verschillend, in de stijl van wat we in Ban Dinh hebben gezien, maar dan dus in hout, echt heel mooi.
Dit park ligt naast monkey mountain, en er lopen dus vaak apen rond, en die hoopte ik wel te zien. En ja, opeens liep er een op zijn gemak over het terrein, check, dat was gelukt.
De derde bestemming was een bamboebos. Onderweg stopte de chauffeur want er was een hele groep apen langs de kant van de weg aan het spelen, inclusief jongen. Ik heb er wel een paar foto’s van kunnen maken.
Ik vond de bamboes met de speciale stammen mooi, en er was ook een bijzondere variegata, de vijver was mooi, er waren duizenden cicaden verschrikkelijk veel lawaai aan het maken, maar verder was het zeker niet wat ik ervan verwacht had, klein, we waren er dan ook snel door, gelukkig was het niet ver van de Lady Buddha en hadden we er geen uur voor moeten omrijden.
Om 14h waren we weer terug in het hotel waar we een bahn mi hebben gegeten. Het weer was echt niet goed, ondanks het stralende zonnetje op de weerapp. Ook de volgende dagen zouden schitterend zijn maar het is nu eerst zien, dan geloven.
Ik heb dan maar het zalige bad hier laten vollopen en heb een uur erin gelegen, al lezend. Daarna op het balkon en zijn lekkere ligstoel verder gelezen, ook al was het vrij winderig. Om nog wat feestelijk te zijn besloten we de fles wijn op te drinken die we op onze eerste avond in de trein hadden gekregen. Het was een gekluns om die fles open te krijgen zonder kurkentrekker, en toen hij dan open was bleek hij zoooo vies, super zoet en raar, ieder een slok geproefd en de rest in de wasbak leeg gegoten. Enfin, het gebaar was leuk, maar van wijn hebben ze geen verstand, het was trouwens Italiaanse, stond er op de fles, maar hoe dan ook, vies.
Ze waren mijn jasje komen brengen maar ik vond het wat te strak om mijn boobs dus dat gingen ze aanpassen en het morgen terug komen brengen.
Morgen uitslapen, in principe, een dagje niks doen, vakantie in Hoi An, maar we zullen zien hoe het met het met het weer gaat, misschien weer wat programma omwisselen. In ieder geval, het was de bedoeling om hier in Hoi An wat vakantie te houden, rust, en dat doen we dus, genieten van onze prachtige honeymoon suite.
We zouden in de stad gaan eten, maar ik was lui en moe dus we hebben hier een simpele maar heel lekkere spaghetti gegeten.
Donderdag 13 april
Uitgeslapen, uitgebreid ontbeten, lekker wat op het terras beneden gezeten, en om 11h stipt kwamen ze mijn jasje brengen. Het is een mooi, net jasje geworden, precies wat ik wou.
Daarna hebben we de fietsen van het hotel genomen en zijn naar Bay Mau, het coconut forest gereden, ruim 6 km verder op. We zagen onderweg nog een paar zeilen direct langs de straat liggen waar ze garnaaltjes op aan het drogen waren😳, direct aan de straat, lekker fris. 😏
Het was op de middag, dan is het hier een soort van siësta, niet dat de winkels dicht zijn maar er is wel veeeeel minder volk op straat, het was dus redelijk rustig fietsen en we vonden het ook gemakkelijk, mede dankzij de navigatie van google maps.
Eigenlijk was er vandaag een rustdag voorzien maar de weerapp gaf voor later op de dag regen en onweer aan, en voor morgen ook dus we dachten dat we er maar beter van konden profiteren dat het toen licht bewolkt, licht zonnig was.
We reden een klein Vietnamees straatje in, met water en leuke bruggetjes en we zagen hier en daar al die gekke beroemde ronde bamboebootjes liggen. Het zag er allemaal heel rustig uit, terwijl ik foto’s had gezien van een groot toeristisch punt met honderden bootjes maar dit viel reuze mee.
We zijn eerst wat gaan drinken in een schattig cafeetje, aan het water met al allemaal kokospalmen in het water eromheen. Jan dronk daar een icecoffee met 3 soorten melk, kokosmelk, condensed milk en verse melk en hij vond het behoorlijk lekker ook nog. Als koffiejunk wordt hij hier wel verwend, ze hebben hier overal lekkere koffie, in allerlei soorten.
En toen zijn we in een bootje gestopt, geroeid door een mevrouwtje met pretoogjes.
Ze sprak geen engels maar wist toch alles duidelijk te maken, er lagen Vietnamese hoeden in de boot en die moesten we opzetten. Met een photo, photo maakte ze duidelijk dat we onze telefoon moesten geven waar zij dan foto’s van ons mee maakte. Wij moesten ook eens roeien en foto’s van elkaar maken. We deden maar braaf wat ze vroeg.
We voeren door een smalle waterweg, heel mooi met aan weerskanten de kokospalmen, alles prima.
Vanuit die rustige zijarm kwamen we opeens op een grote watervlakte, en ja, daar was ook het punt wat ik op foto gezien had.
Het was daar DRUK, letterlijk honderden bootjes voeren daar rond in de verte, bijna allemaal met Vietnamezen, heel weinig buitenlanders. En een lawaai, verschrikkelijk, allemaal Vietnamese muziek en herrie. We voeren een andere smalle weg in, maar kwamen toen uit temidden van die massa bootjes.
Daar waren dan ook de shows waar ik filmpjes van gezien had, waarin ze razendsnel met hun bootje ronddansen, ook met jou erin, als je dat wilde.
Het was wel leuk om dat te zien, en we hebben dan ook zo’n dans bekeken.
Maar dat lawaai, die herrie, die kakafonie, dat was verschrikkelijk.
En toen zagen we dan ook eindelijk waar het vandaan kwam. Overal waren er een soort vlotten, ieder met zijn eigen muziekinstallatie, en eigen zangers die zongen en het publiek opzweepten die moesten klappen en meezingen. En elk vlot had andere keiharde vietnamese muziek en ze lagen allemaal vlak bij elkaar en overstemden elkaar, het was een kakafonie van geluid. Het publiek per vlot bestond dus uit bootjes die allemaal rond dat vlot lagen, en dan 15m verder de volgende, en dan weer een. Het was verschrikkelijk, het was een herrie, het was om gek te worden. We wisten mevrouw duidelijk te maken dat wij niet bij zo’n vlot wilden liggen.
Sterker nog, na zo’n paar minuten daar wat rondgedreven te hebben hadden we iets van: we moeten hier NU weg, we worden hier knettergek. Maar zij had iets van: ja maar, jullie tijd is nog niet om, jullie hebben nog recht op meer, het uur is nog niet om, dat was blijkbaar berekend om zo’n ‘show’ mee te pikken. Al die Vietnamezen deden wel leuk mee, maar wij hadden iets van: geeft niet, je krijgt je geld wel maar we willen hier NU weg.
En zo voeren we terug die rustige zijarm in en wij konden weer rustig ademhalen.
Leuk zo’n toeristische bamboe rondboot, we hebben het gedaan, maar never nooit meer, wat een absoluut gekkenhuis was dat.
Daarna weer op de fiets gestapt om naar Tra Que te rijden, de Herb and vegetable garden. Eerst kwamen we langs Ang Bang, wat een heel mooi strand zou zijn, en het was tamelijk zonnig, dus we dachten, waarom stoppen we hier niet even en gaan eens op het strand kijken. Ook daar was het heel druk, dus we zijn een heel stuk langs het strand gaan lopen tot we bij een stuk kwamen waar niemand was. Eigenlijk waren we op zoek naar het stuk privé strand van het hotel maar we wisten niet hoever het nog was en zijn dan maar gewoon ergens gaan zitten en hebben een tijd op het strand gezeten, kijkend naar de kitesurfers.
Van de regen en het onweer was geen sprake, er was wat zon, we zagen tenminste onze eigen schaduwen, wat toch een goed teken is ☺️
Terug gelopen, we kwamen nog 3 varkentjes tegen die ook vrolijk op het strand liepen, nog wat gaan drinken in een leuke strandbar en toen de fiets gepakt, nu echt op weg naar de vegetable garden die een 3tal km het binnenland in lag.
Het verkeer was ondertussen veel en veel drukker dan vanmorgen, volop spitsuur, het was niet zo ontspannen rijden.
En toen ik mijn google maps nog eens checkte hoe ver het nog was kreeg ik het bericht, de tuin sluit elke dag om 16h, en gaat dus gesloten zijn als u daar aankomt, het was toen kwart over 4. Dat had ik niet zien aankomen, wie verwacht nu dat een tuin/ velden dicht gaan, en dan zo vroeg.
Heel jammer, we reden dus maar door naar Hoi An centrum. Daar was het ondertussen volop spits, honderden brommers, auto’s en vrachtwagens vlogen om ons heen en ik was op van de stress, ook omdat ik de weg niet kende en maar een vaag idee had welke richting we uit moesten, en zeker niet gewend om in zulk waanzinnig verkeer te rijden.
Het lukte om toch het centrum te vinden waar we de fietsen onder de hoede van een oppasser achterlieten, en zo liepen we het historische centrum weer in, op zoek naar een leuk en betaalbaar restaurantje.
Het was weer super druk, het is hier volgens mij elke avond Gentse feesten, zo’n mensenmassa die op gang is. Maar de lichtjes en bootjes met lampionnetjes blijven wel geweldig om te zien. Wat wel super storend is zijn de cyclotaxis waarvan er tientallen rondrijden door die smalle straatjes en die je elke keer achterop komen waardoor je opzij moet springen, je kunt niet gewoon gezellig door de straatjes lopen zonder ondersteboven gereden te worden.
We vonden een restaurantje bij de nightmarket en hebben daar echt heel lekker en heel betaalbaar gegeten, vlakbij de stalletjes met de schitterende lampions. Ik kwam weer helemaal bij en werd weer rustig.
 |
| De Japanse brug, het beeld van Hoi An, wat ook op de briefjes van 20.000vnd staat. |
Terug gelopen naar de fietsen en vanaf daar was het een kleine 2 km terug naar het hotel, en het laatste stuk was dan ook op ons veel kalmere eiland.
We waren zweterig van het fietsen in dat warme weer, een heerlijke douche was dan ook welkom.
En toen bleek het nog maar 19h te zijn, tot mijn grote verrassing, als het 21h was geweest had het mij ook niet verbaasd.
We hadden dus een lekkere rustige avond, zittend op ons balkon.
Morgen onze laatste dag in Hoi An 😢
Vrijdag 14 april
Onze laatste dag in Hoi An is voorbij, er was niets meer gepland voor vandaag, dagje rust, lekker aan het zwembad liggen,…
Niet helemaal gelukt.
Vanmorgen was het om te beginnen zwaar bewolkt, en de weer app gaf voor de hele dag regen aan, en de bulldozer hier tegenover begon om 7h te werken. Ik werd er niet vrolijk van.
Nog minder vrolijk werd ik na het ontbijt, toen ik even online onze vlucht wilde bevestigen. Dat lukte niet, deels omdat de site van de vliegmaatschappij Vietjet niet of maar half in het engels wilde werken en elke keer aangaf dat ze ons reservatienummer niet kenden. Ik dacht dat ik ergens een fout had gemaakt bij het invullen aangezien ze dingen in het Vietnamees vroegen, Jan probeerde het ook maar ook bij hem: reservatienummer is fout, ik begon me een beetje op te winden en me zorgen te maken, wat als we morgen niet op het vliegtuig geraakten? Ik stuurde een mail naar Connections met vraag om uitleg, maar ja, in België was het nog heeeel vroeg in de ochtend, die waren nog niet aan het werk.
Vandaag zouden we een massage nemen in de spa van het hotel, en we hadden een reservatie voor 11h. Ik had een herbal massage en dat was heerlijk, ik was weer helemaal zen, en Jan heeft een uur zijn rug, schouders en nek laten bewerken. Zo blij dat we het niet (veel goedkoper) ergens langs de straat hadden gedaan, want er is hier om de 20m wel een salon, en meisjes die je binnenvragen.
Maar dat is een open kamer, met neonlicht, direct aan de straat, daar zou ik niet ontspannen liggen, dit was beter, in het halfdonker, met rustgevende muziek, naast elkaar op een bedje terwijl die meisjes een uur lang ons aan het kneden waren voor een vijfde van de prijs in België.
Ik was helemaal groggy en slaperig toen we buiten kwamen om 12h.
We gingen verder met onze pogingen om in te checken voor het vliegtuig maar dat lukte dus niet. Dus naar de receptie, om te kijken of zij het beter begrepen, maar ook dat meisje kreeg de boodschap: reservatienummer is niet correct. Heel behulpzaam belde ze dan even voor ons naar Vietjet zelf maar daar wisten ze ook alleen maar te vertellen dat het reservatienummer niet klopte, en ze raadden aan om contact op te nemen met het booking agency, Connections dus.
Dus nog maar eens een mail gestuurd, nu met deze nieuwe informatie en of ze dringend contact wilden opnemen.
Ik checkte mijn mail elke 5 minuten maar NIETS.
Ik werd ondertussen heel zenuwachtig, niet echt de ontspannen dag aan het zwembad, eerder over mijn toeren op het balkon. Jan was ondertussen ook aan het zoeken, vond nog een ander mailadres, dus ook daar een mail naar gestuurd, hij vond een chatvenster, daar een bericht naar gestuurd, en ik hoorde maar niets.
En bellen konden we niet want we hebben een Vietnamese simkaart, maar enkel voor data, niet voor telefoongesprekken. Ik kan wel messenger en whatsapp gebruiken maar dat hadden zij dan weer niet. Enfin, ik hing ondertussen in de gordijnen van de zenuwen, en werd ook steeds kwaaier, lekker zo’n customercare die niet reageert, nuttig vooral.
Ondertussen kreeg ik een berichtje van mijn vriendin Ineke, om te vragen hoe het met ons ging, ik vertelde dat ze ons net op een slecht moment trof want… Ze dacht mee wat er zou kunnen zijn en wilde helpen maar het enige wat we konden doen was afwachten.
Dat werden dus zenuwslopende uren… zonder nieuws van Connections. Nooit meer Connections, dat kan ik je wel vertellen, slechte service.
Om 16h zouden we hier vertrekken voor onze romantische River Dinner Cruise met Cinnamon cruises. We hadden mooie kleren aangetrokken, we gingen uit. En ik hoopte dat er tegen dan een oplossing zou zijn, want om nu leuk ontspannen te gaan cruisen en dineren terwijl ik niet wist of we morgen konden vliegen, of we uberhaupt uit Hoi An weg zouden raken.
Ineke stelde voor dat zij eens zou bellen met Connections, terwijl wij hier de deur uit gingen op weg naar onze boot.
Google maps leidde ons naar het adres en ja, daar lag een boot, maar die heette anders. Maar volgens het meisje dat er stond ter verwelkoming was het wel goed, dus wij er toch maar op.
Toch twijfelde ik en vroeg het nog maar eens, en toonde de naam van de boot, en ja, het bleek toch niet die te zijn. Gelukkig kwam de goeie boot er net aangevaren, dat was al een probleem opgelost, ik was al zo over mijn toeren, dat was er net wat teveel aan.
En net op het moment dat de boot aanmeerde en wij er op mochten belde Ineke. ALLES WAS IN ORDE. Ze had met Connections gebeld en aangedrongen (privacygegevens en al) en gezegd dat we hier in paniek zaten, en al verschillende mails gestuurd hadden, en dus had het meisje in haar computer gecheckt en we bleken toch wel ingeschreven voor die vlucht, en ze had dan een ander reservatienummer gegeven, wat ik nu ook heb. Kortom, geen vuiltje meer aan de lucht, onze vakantie gaat gewoon door, met duizend maal dank aan mijn lieve vriendin om dit even te regelen voor ons. Waarom Connections niet even zelf had gereageerd zal een mysterie blijven, alleszins geen service.
Maar ik voelde de stress zo uit mijn lijf verdwijnen, en dit allemaal terwijl we aan boord gingen. Opeens was het helemaal feest, we kregen een lekkere welkomstcoctail en we hebben het glas geheven op mijn vriendin, voor het redden van onze avond, en nacht (want anders had ik geen oog dicht gedaan) en morgenochtend.
We konden dus heerlijk gaan genieten van onze dinner cruise, we deelden de boot met nog 1 ander koppel, het leek dus of we bijna alleen zaten. De voorspelde regen is trouwens ook de hele dag uitgebleven, nog een meevaller, die weerapp is nog niet vaak correct geweest, daar moet ik me gewoon niet meer door laten opjutten.
We kregen eerst een soort springrolls, maar dan met een gelatine achtig velletje, heeel erg lekker, daarna een soort gefrituurd deeg, met vulling en een chutney erbij, echt zaaalig, super lekker, dan scampi’s, en dan eend met groenten en rijst en makreel in een korstje. Ik ben niet echt een visliefhebber maar deze vond ik echt heel lekker, ik heb zelfs een tweede portie vis genomen en dat is uitzonderlijk. Als dessert was er vers fruit en een pannenkoekje met mango vulling. Het eten was dus onverwacht super lekker, na Hue was dit het tweede lekkerste wat we in Vietnam al gegeten hebben. We dronken er whisky cola’s bij en waren weer helemaal happy.
Ondertussen voer de boot de Bon Tue river af richting de zee terwijl het langzaamaan donker werd en de lichtjes aan gingen, natuurlijk lampionnetjes op de boot, en lichtjes op de boten om ons heen, we voeren nog langs het coconut forest waar we gisteren die ronde boottocht hebben gemaakt, en richting zee.
Voordat we de zee bereikten zijn we wel omgedraaid en teruggevaren.
Voordat we weer op onze startplaats aanmeerden kregen we nog een kartonnen bakje met een kaars erin die we op de rivier moesten ‘loslaten’ terwijl we een wens deden, ook iets typisch voor deze stad.
Teruggelopen naar het hotel na eerst nog wat souvenirs gekocht te hebben. Het was een mooie laatste avond in Hoi An na een leuke tijd in deze stad.
Morgen naar Ho Chi Minh city, een vlucht van anderhalf uur. En ja, we mogen mee met de vlucht. ☺️
Zaterdag 15 april
Ho Chi Minh City
Vanmorgen met veel spijt afscheid genomen van ons zalige hotel Oddysey na eerst nog eens uitgebreid van het ontbijtbuffet genoten te hebben.
De bestelde auto reed letterlijk klokslag half 11 voor en wij reden weg uit Hoi An, naar het vliegveld van Da Nang. We hadden een chauffeur die niet veel zei, geen woord Engels sprak, maar wel goed reed en echt amper zijn toeter gebruikte, een grote uitzondering hier. Na een dikke drie kwartier zette hij ons af bij de gate voor domestic flights, we waren er.
Binnen stonden er rijen en rijen bij de balies van Vietjet, dus we schoven maar braaf aan, eindeloos langs de afgespannen banen.
Eindelijk waren wij aan de beurt, en het duurde weer lang, maar onze koffers mochten toch de band op dus ik durfde al meer adem te halen, we mochten echt mee! Maar toen hij onze paspoorten teruggaf vertelde hij ons dat Jan zijn naam niet klopte (goh 😏) Om dat op te lossen moesten we eerst nog een stempel gaan halen bij een andere balie, dat ging uitermate soepel, meisje nam papier aan, we wilden net uitleggen wat het problem was of Boink, stempel stond er al op, en we waren in orde ☺️ Hoera!
 |
| Normale drukte op het vliegveld |
Vervolgens weer over veel slingerende rijen naar de douane, die deed niet moeilijk en liet ons door, leve de stempel ☺️ en toen naar de security. Heel gedoe, schoenen moesten uit, alles uit de rugzak van Ipads en apparatuur, horloges en alles moesten uit. Ik snapte niet waarom, daar hebben ze toch die scanners voor? Maar ja, je doet het maar en zo raakten we toch binnen tot bij de gates, we waren er. So far so good.
Onze vlucht stond nog steeds op schema, terwijl we hadden gehoord dat de stiptheid van vliegtuigen hier niet optimaal is, en inderdaad, er stond verder een hele rij ‘delayed’ voor andere vluchten.
We hadden nog een half uur voor vertrek, zijn een sigaretje gaan roken, hebben een flesje water gekocht en verder gevuld bij een fonteintje en toen naar de gate gegaan, klaar voor vertrek. Helaas, 5 minuten voor we moesten boarden kwam het gevreesde bericht: delayed naar 14h, ipv vertrek om 13h20, en of dat boarden of vertrekken was was niet duidelijk. Om 14h was het dan dus toch boarden en ook dat ging zoooo langzaam en zo weinig efficiënt, het duurde nog drie kwartier voor we effectief vertrokken. Om 16h kwamen we aan in Ho Chi Minh city, zwaarbewolkt maar loeiwarm, 35 graden, merkten we toen we eindelijk, eindelijk het vliegtuig mochten verlaten. De ophaler had al naar Jan gebeld toen we nog maar amper de grond geraakt hadden, dat hij bij gate 1 stond, ook verschillende berichtjes gestuurd die we wel konden ontvangen maar niet beantwoorden, weet niet waarom.
Vervolgens duurde het weer eindeloos voordat we onze bagage hadden, weer een telefoon van ophaler, in de trant van waar we bleven, ja hallo, het was niet dat we feestelijk ergens iets zaten te drinken of zo. Integendeel, het laatste restje water was net op en sinds het ontbijt ook niets meer gegeten.
Toen we hem dan eindelijk vonden, gate 1 stond nergens aangeduid, zei hij nog niet eens dag of welkom maar rukte de koffer uit Jan zijn handen en begon snel weg te lopen en wij hobbelden maar snel achter hem aan. Hij was pissig blijkbaar maar wij konden er ook niets aan doen, en ik had zelfs nog een bericht gestuurd dat we een uur vertraging hadden, niet naar hem maar naar het hotel dat hem voor ons had ingehuurd.
Enfin, om 17h probeerden we dan bij het vliegveld weg te komen, dat was al een drama, vol, vol, druk, druk, ik had vanaf de eerste seconde een bloedhekel aan deze stad, die ligt mij echt niet. Ik heb het grootste deel van de weg met mijn ogen dicht gezeten, ik was moe en kon het niet aanzien. Ze zijn hier veel agressiever dan in Hanoi, daar zijn veel brommers maar weinig auto’s en iedereen gunt elkaar plaats, hier dus niet, hier zijn en veel auto’s en veel brommers en ze rijden je gewoon omver als je niet oplet.
Om 18h kwamen we dan eindelijk, eindelijk bij ons appartement aan. De, overigens vriendelijke, receptioniste sprak 3 woorden Engels en probeerde ons duidelijk te maken dat de airco in ‘ons’ appartement kapot was en daarom kregen we een upgrade naar de Viproom. Heel vriendelijk van haar, maar toen ik de kamer zag was het sowieso degene die ik al dacht te hebben, enfin, dus een gelukje, anders was ik ook niet blij geweest, en ik was al zo moe en niet heel vrolijk.
We zitten dus in een appartementje, met een keukentje en een eettafel, en badkamer en slaapkamer, in een relatief rustige straat met bomen waar we op uitkijken vanaf ons mini balkonnetje.
We besloten om eerst maar snel even wat te gaan eten, iets simpels. Dat bleek moeilijker dan gedacht, amper menu’s, of geen prijzen, we vonden een Korean BBQ maar die man vertelde dat het gesloten was, of nog niet open, het was niet duidelijk, bij de tweede die we vonden begrepen we dat er Wayo beef werd geserveerd, heel lekker dus, willen we ooit wel eens proberen maar niet nu, en vooral, ons Vietnamees geld was een beetje op, we moesten nog wisselen en hadden gedacht dat hier vanmiddag te doen maar ondertussen was het dus veel te laat, met dank aan de geplande simpele binnenlandse vlucht van anderhalf uur, waardoor we 7,5h onderweg zijn geweest.
Maar we dachten wel zeker te weten dat we niet meer genoeg hadden voor Wayu biefstuk.
Doodmoe zijn we dan maar ergens neergeploft, ook allemaal brandertjes op de tafel, voor een uitgebreide BBQ maar wij kozen iets simpels uit de foto’s. Jan een soep en ik rolletjes pork belly, de prijzen hier zijn ook anders (lees: veel hoger) dan we tot nu toe gewend waren.
Maar er kwamen vervolgens schalen op tafel, waaronder een schotel met rauwe pepers, rauwe ui en wel 10 rauwe knoflooktenen, en gekruide groenten, en sausjes en die soep en plakjes spek. We vreesden dat we in een toeristenval waren getrapt, dit hadden we toch niet allemaal besteld? Bestek was er ook niet, echt met stokjes te doen, wat ik niet kan, en de eerste keer sinds we in Vietnam zijn was dat een probleem, tot nu toe hebben we altijd beide mogelijkheden gehad. Wij probeerden dus zo goed en zo kwaad als het ging wat te eten van die schotels, en al die tijd stond de jongen die ons bediende als een schildwacht op 1m van ons toe te kijken, het was heel ongemakkelijk. Hij ging van binnen waarschijnlijk een beetje dood toen hij ons zo zag knoeien 😏
Maar nadat we min of meer klaar waren en hij de rekening bracht, die precies klopte, niets geen onverwachte rare kosten, probeerde hij een gesprek aan te knopen om zijn engels te oefenen en hij was heel vriendelijk en deed erg zijn best om de op school geleerde zinnetjes te zeggen: where are you from, how old are you (rare vraag als kelner om te stellen, maar daar deden we niet moeilijk over) What is your name, die we vervolgens helemaal moesten spellen voor hem, het was wel schattig.
Hij kon ons ook nog een ATM wijzen, dan voelden we ons weer wat veiliger met wat geld op zak, en vroeg of hij ons de hand mocht schudden, en dat mocht 😉, hij zei nog dat het fijn was ons te leren kennen en we hebben dus als goede vrienden afscheid genomen, en wij geld getankt en terug naar het appartement gelopen. De receptie was ondertussen verlaten, terwijl ik nog een taxi voor morgen moest bestellen, maar we konden tenminste binnen met een code.
We waren nog geen 10 minuten terug of er barstte een gigantisch onweer los, de lichten flikkerden en de airco viel uit, en het stortregende bij bakken, bliksemflitsen, keiharde donderslagen, echt verschrikkelijk weer. Wel nog steeds warm en de airco doet heel moeilijk, valt constant uit. Jan heeft ook al een gigantisch kever (kakkerlak?) doodgeslagen en toen ik het gordijn opendeed om op het balkon te komen zag ik tussen de plooien een gecko, waar die is gebleven, ik heb geen idee. Toch is het appartement op zich schoon en netjes, daar kunnen we niets van zeggen.
Maar het zit ons echt niet mee wat het weer betreft, ik dacht dat het zou beteren als we zuidelijker zaten, maar niet dus.
Dit was echt geen leuke dag, een reisdag dus sowieso niet spectaculair, maar het was echt echt niet leuk, alles zat zo’n beetje tegen, en Ho Chi Minh oftewel Saigon is zo niet ons ding, gelukkig blijven we hier maar 1 volle dag.
Zondag 16 april
What a difference a day makes, gisteren zo’n rotdag, vandaag dan weer geweldig.
Gisteren heeft het nog lang geweerlicht en geregend, en de elektriciteit is ook nog uitgevallen, merkte ik toen ik opstond om iets te pakken, een tijd later hadden we wel weer stroom, merkten we omdat de lichtknoppen die ik geprobeerd had nu opeens allemaal aan gingen 😏
We hoorden vandaag trouwens dat het hier al weken niet geregend had…. Laat dat maar aan ons over, ik heb al gezegd, we moeten eens naar de Sahara op vakantie gaan, dan hebben ze daar ook eens regen 😏
Vroeg opgestaan, om kwart voor 7, we moesten om 8h30 in het centrum zijn en daar zitten we ver van af, en het verkeer gaat hier maar traag.
We moesten dus en een taxi vinden en iets om te ontbijten, dus om 7 de deur uit. En kijk, hier bijna vlak voor de deur was een soort van taxistandplaats, en daarnaast een ontbijtbar, het zat echt mee.
Het was een lekker broodje, 2 getoaste boterhammetjes met sla, ham en kaas, precies wat we nodig hadden, we hebben de helft nog meegenomen, bang dat we te laat in de stad zouden zijn, en dus een taxi genomen.
Die bracht ons naar het afgesproken punt waar we 20 min te vroeg waren, en toen waren zij een kwartier te laat, de andere mensen hadden 40 min op zich laten wachten. De gids hield ons per whatsapp wel de hele tijd op de hoogte dus er was geen paniek.
Enfin, wij de speedboat op, met 2 engelstalige koppels en een klein dochtertje, dat wel de hele dag behoorlijk braaf is geweest. De gids Lam bleek heel goed Engels te spreken, geleerd van youtube en netflix, en was heel informatief en interessant. Hij vertelde niet alleen over de geschiedenis van Vietnam maar ook over het dagelijkse leven. Hij leerde ons ook verschillende basis woorden in het Vietnamees, waarvan Came on dankjewel betekent, en tellen tot 3, mot, hai, ba. Saigon en Ho Chi Minh worden allebei gebruikt, in die zin dat het oudste deel nog steeds Saigon wordt genoemd en het nieuwe deel Ho Chi Minh.
De prijzen van die nieuwe appartementen zijn anders wel peperduur, een appartement met 2 slaapkamers kost 1 miljoen dollar, het gemiddelde maandloon is 250-400 dollar, afhankelijk van de bron wie het zegt, dus onbetaalbaar voor de meesten, een kamer huren kost al 400 dollar per maand, vandaar dat ze met verschillende generaties onder 1 dak wonen, het is ook niet dat de staat voor de ouderen zorgt of zo, het is overleven voor een groot deel van de bevolking.
Enfin, wij scheurden met die speedboat over de Saigon river naar onze bestemming, de Cu Chi tunnels. Het duurde anderhalf uur voor we er waren, en vanaf dat we de stad uit waren werd het mooier en mooier, kokospalmen langs de kant, velden vol waterhyacinthen dreven op het water, dat kost bij ons 6€ voor een piepklein plantje, dat zelfs niet overleeft en hier is het onkruid, het bleef af en toe in de propellor van de boot hangen zodat hij eerst weer wat achteruit moest varen, maar op zich was het een zalige rit, de zon kwam er in de verte een beetje door, het was warm maar niet te warm, interessante informatie, alles prima.
En toen moesten we onze bestemming nog bereiken. De Cu Chi tunnels is een gangensysteem, gegraven in de oorlog met de Amerikanen, wij noemen het de Vietnam war, hier spreken ze over de American war.
Ze overleefden in die tunnels en waren onvindbaar voor de Amerikanen, en als die een ingang vonden hadden ze allemaal enge traps opgesteld, met veel puntige bamboe.
De gangen waren ook supersmal, ongeschikt voor de wat forsere Amerikaan. Wat mij opviel was de inventiviteit, ze gebruikten en hergebruikten alles, vooral dingen die ze buitmaakten op de Amerikanen, het ijzer van de bommen gebruikten ze om haken voor hun traps te maken of ze verkochten het als schroot om voedsel te kunnen kopen, ze maakten schoenen van banden van de jeeps, en dan nog speciale schoenen waardoor het leek of ze achteruit liepen, om sporenzoekers om de tuin te leiden, of ze gebruikten pepertjes om de speurhonden te misleiden, hij heeft talloze voorbeelden verteld en gedemonstreerd, het was echt super interessant. Het aantal bommen dat die Amerikanen hier gedropt hebben in die jaren was huiveringwekkend, om van agent orange nog maar te zwijgen. En toch koesteren ze geen haatgevoelens, ze zijn overheerst geweest door China, door Frankrijk, door Japan en door de Amerikanen, maar toch zijn ze erin geslaagd hun eigen cultuur te behouden, en vriendelijk te blijven.
Hij heeft laten zien hoe ze de ingangen van de tunnels verborgen, hoe ze de schoorstenen van hun vuurtjes verborgen en uiteindelijk hebben we dan zelf ook nog een stukje door die piepkleine smalle tunnels gelopen, gebogen en wel, ik herinnerde me dat ze dat bij de Mol destijds ook gedaan hebben. Je kon verschillende lengtes kiezen, dat ging tot 100m, maar wij hielden het allemaal bij de kortste, 20m, genoeg om het idee te krijgen. En zo hebben ze daar dus jaren overleefd, ongelooflijk. Ik was blij dat ik dit gezien had, niet dat het vrolijk was, maar wel heel interessant en weer een waarschuwing tot wat mensen in staat zijn.
We kregen ook eten, de kost die zij aten, gekookte tapiocawortels, niet eens slecht maar om daar nu op te moeten leven….
Nee, wij gingen vervolgens door naar tafels waar een echte lunch voor ons klaarstond, kippensoep, en kip met cashewnoten, en groenten en rijst en watermeloen.
Het was een goede lunch en daarna was het tijd om terug te gaan, anderhalf uur terug over de rivier, ik heb genoten van de rit, zat vooraan en had prachtig zicht op de natuur, totdat de stad weer in zicht kwam.
We mochten nog een stuk met de bus meerijden, richting de Koi Coffee Garden, die we wilden bezoeken, dat had Jan op internet gevonden en leek ons super leuk.
Voor het laatste stukje belde Lam, de gids, nog een Grab voor ons, de Vietnamese versie van Uber en die bracht ons naar de Koi garden. Helaas, helaas, die bleek gesloten, en de driver was al weg. Lam stuurde trouwens later ook nog een bericht met de vraag of we het goed gevonden hadden, heel aardig.
Maar wat nu, we stonden ergens in Saigon, geen idee waar, en geen idee waar naar toe.
Gelukkig is daar google maps heel handig voor, die wist ons te vertellen waar we waren en dat het ruim 3 km was naar de plaats waar we onze volgende afspraak hadden. We besloten dat dan maar te lopen, we hadden toch tijd.
Lopen door de stad hier is een avontuur op zich, zo druk, en al die brommers van alle kanten. Gelukkig is Jan in zo’n situatie kalmer dan ik, hij pakte me bij de hand en begon over te steken, ik volgde hem zonder verder te kijken, want dan zou ik in paniek slaan en domme dingen doen. Ze rijden eigenlijk best voorzichtig, en we overleefden dan ook de meest waanzinnig kruispunten en oversteekplaatsen. We liepen door echte Vietnamese buurten, geen souvenirwinkels, niemand die ons lastig viel om iets te verkopen, veel brommerwinkels en reparatiegarages. Op veel stukken was de stoep heel slecht, je moest constant naar beneden kijken om je enkels niet te breken, gaten en veel verschillende hoogtes, of uitstekende stenen, echt een avonturentocht.
Maar we kwamen dan toch bij het monument waar we om half 6 met onze gids Ngan hadden afgesproken. We waren veel te vroeg, maar hebben dan even heerlijk rustig gezeten, even bijkomen en dat monument bekeken.
Dat bleek trouwens van die beroemde monnik te zijn die zichzelf daar in brand had gestoken, op die plaats, om meer Godsdienstvrijheid te krijgen, toen de regering het buddhisme wilde tegenhouden, daar is een heel bekende foto van. Officieel is er 20% budhisme in Vietnam, en 13% katholicisme, MAAR de Vietnamezen weigeren simpelweg om enige godsdienst op papier in te vullen, want als je niet de goeie hebt volgens je baas kun je een promotie wel vergeten, in realiteit is het aantal budhisten veel groter. Dit hebben we allemaal gehoord van onze gids Ngan, een schattig meisje dat heel goed Engels sprak. En dat had ze geleerd door 2 jaar lang elke avond buitenlanders aan te spreken en te vragen: praat met mij, leer het mij, en zo leerde ze meer en meer en kon ze steeds meer gesprekken voeren, 2 jaar lang, wat een volharding, chapeau. En nu deed ze al 3 jaar food tour begeleidster maar ze had iets van logistics gestudeerd en daar zocht ze eigenlijk werk in, en zolang deed ze dit.
En ze deed het geweldig, super informatief, makkelijk vertellend, nooit saai, je kon haar alles vragen en ze antwoordde eerlijk op alles, veel over het dagelijkse leven, wat geschiedenis, over haar familie, hoe ze woonde, of samenwonen en scheidingen hier kunnen, alleen al daarom was de toer een succes. Ze nam ons ook nog mee naar een woonblok appartementen, nog door de Amerikanen voor hun soldaten gebouwd en waar nu dus de Vietnamezen wonen, en we liepen door die gangetjes en konden zo bij de mensen naar binnen kijken. Als we alleen waren hadden we dat nooit gedurfd, en nu was dat geweldig om te zien, een Vietnam wat je als toerist niet snel te zien krijgt.
En wat een succes was dat, het was allemaal verschrikkelijk lekker sowieso, en we hebben dingen gegeten die we anders nooit gedaan zouden hebben, zo ongewoon maar zoooo lekker. En dan meestal zittend aan de kant van de straat, meestal op kleine stoeltjes of krukjes. En ondertussen toonde zij hoe je iets moest eten, of wat je ermee moest doen.
Bij de eerste stop kwam er om te beginnen een gigantische bak bladeren op tafel, letterlijk, allemaal verschillende groene bladeren, en dan nog een soort omelet met vulling van tauge, scampis en kip.
Eerst moesten we onze handen insmeren met handgel die ze bij zich had, elke keer voordat we iets gingen eten, heel netjes. Ze liet ons eerst stuk voor stuk al die verschillende bladeren proeven en dan moesten wij zeggen welke we lekker vonden of niet, er was basilicum bij, en munt, en mosterdblad, er was er maar 1 die ik niet lekker vond. Naar aanleiding daarvan legde zij dan verschillende bladeren op elkaar, van groot naar klein, lepelde daar wat omelet op en draaide dat tot een rolletje in elkaar, en dat moest je dan in de saus dopen. En dat was toch ongelooflijk lekker, echt bijzonder, en leuk en grappig, het kon al niet meer stuk. We kregen er ook elke keer een drankje bij, koude ijsthee, perzikthee, iets citroenigs, allemaal simpel maar lekker.
Vervolgens gingen we weer een stuk lopen en stopten bij de volgende halte, daar was er een kom bouillon met noodles en beef en groenten, een soort Pho, maar er was toch verschil, zei ze.
Vervolgens liepen we over de bloemenmarkt, en daar knipte ik ook nog wat foto’s weg, een kleurig geheel. Ze kocht nog een uitgebloeide lotusstengel voor ons en liet zien hoe je die zaden moest pellen en die dan ook op kon eten. Ook vertelde ze dat als je een lotusstengel doormidden brak dat je dan draden kreeg, waar dan zijde van gemaakt werd, een heel proces en dus heel erg duur.
We kregen nog een soort pizza, eigenlijk een rijstpannenkoek met vulling erop, ter plaatse gebakken, en nog een bakje met een soort gehakt, en ook iets in muntbladeren gewikkeld, wat je dan ook weer in verschillende sausjes kon dopen.
We liepen dan weer verder door de straatjes, waar het waanzinnig druk was, het was zondagavond dus extra druk, en aan alle kanten was er wel iets van eten te koop, het was ongelooflijk, ik heb het gefilmd want je kunt niet uitleggen wat daar allemaal stond en hoeveel volk daar liep en de hele sfeer daar.
Het laatste was dan een dessert, iets nieuws sinds anderhalf jaar, en dat was, schrik niet, een avocadocreme met daarop bolletjes kokosijs, geraspte verse kokos erop, nootjes en geroosterde kokosvezels, ik kon me niet voorstellen dat ik dat lekker zou vinden, integendeel. Maar toch, het was echt lekker, vreemd maar lekker, wel niet om dagelijks even te eten.
Zij at er ook niet van, maar zij doet die toer dus DAGELIJKS en soms 2x per dag, en dan nog zo super slank zijn 😁 en ze heeft, behalve het dessert, overal flink van meegegeten.
Het was allemaal geweldig, de toer was elke cent waard.
Daarna heeft ze een grab voor ons besteld en we hebben hartelijk afscheid genomen, na eerst nog wat selfies genomen te hebben.
De auto bracht ons keurig tot bij het appartement en toen stuurde ze net of we al veilig waren aangekomen, lief.
Het was een geweldige dag, dit laatste was zeker een van de hoogtepunten van de reis, zij was leuk, al die inkijkjes in het leven van de Vietnamezen, en dan nog geweldig gegeten.
En wat gaat morgen ons brengen? Op naar de Mekong!
Maandag 17 april
Mekong
Wat gaat morgen ons brengen vroeg ik gisteren.
Nou, de miskoop van deze reis 😢
Vanmorgen eerst gaan ontbijten bij hetzelfde tentje als gisteren. Toen we beneden kwamen zat er niemand bij de receptie, maar als we terugkwamen van het ontbijt wel, toch?
Nee dus, we haalden onze koffers op, en stonden beneden bij de receptie wat hallo te roepen, maar niets, een bel was er ook niet. Jan is nog ergens achter op een deur gaan kloppen maar dat was ook geen succes, een slaperig iemand deed open, niet blij.
Er hing een telefoonnummer van een dagreceptioniste, daar stuurde ik een bericht naar maar zag wel dat zij het niet gezien had. We stonden daar onderussen al 20 min en we werden behoorlijk nijdig, we moesten afrekenen maar konden niet.
We hebben dan maar de sleutelkaart op de receptie gelegd en zijn vertrokken, onze chauffeur was keurig op tijd. Ik stuurde dat ook per whatsapp, en dat ze maar een link moesten sturen voor de betaling.
Dus wij de stad uit, dat duurde nog wel even, veel verkeer en al.
Verder was het een rustige rit die ongeveer 3h zou duren. Ik had halverwege een stop ingepland bij een tempel, Vinh Trang.
En die was onverwachts indrukwekkend, echt heel mooi zelfs. En nog mooier, er was net een of andere ceremonie bezig, honderden en honderden mannen en vrouwen in grijze jurken liepen daar al chanting rond, vooraf gegaan door een paar echte oranje monniken.
De tempel zelf was heel mooi, ook weer bezet met mooie keramiek, en dan was er een mooie tuin met veel bougainvillea en gesnoeide bomen, en er stonden verschillende gigantische Buddha beelden, een vrolijke dikke, een liggende, een vrouwelijke, ja, het was echt nog mooi daar, leuk als tussenstop.
En dus weer verder, door de mekong, we zagen die machtige rivier af en toe al liggen. Verder weer overal winkeltjes en kraampjes en stalletjes langs de weg. Onverwacht sloeg de chauffeur een klein weggetje in en kwamen we uit bij de ferry. Ik dacht dat onze host ons daar zou komen oppikken, maar dus niet, na een paar minuten op de ferry waren we aan de overkant en na nog een paar minuten kwamen we dus aan bij de Mekong homestay, waar ik me zo op verheugd had, op de foto’s zag het er zo schattig uit, met veel water en bloemen en gedekte tafeltjes, en een mooi zwembad waar ik van plan was de hele middag in te liggen.
Nou, dat viel dus tegen, en niet zo’n beetje ook.
Het eerste wat ik zag was dat er een bodempje water in het zwembad stond, dat was dus al een grote domper. En het paadje naar onze kamer was een soort hindernissenparcours, langs rommel, bergen kapotte tegels, bergen puin, kapotte rommel, een paar verroeste fietsen, een kapotte boot, potten waar ooit bloeiende planten in hadden gestaan maar nu dus allemaal dood.
Ik heb de foto’s die ik eerst gezien had nog eens nagekeken, en daar ziet het er effectief heel anders uit, dit is een verloederde troep.
Mijnheer is zeer vriendelijk maar ook super lui, hij doet letterlijk niets anders dan in zijn hangmat liggen en op zijn telefoon tokkelen.
Hij heeft wel even snel een simpele maar lekkere lunch voor ons gemaakt. Hij stelde voor om een motortocht over het eiland te maken, en aangezien mijn zwembadmiddag er toch ook niet in zat zouden we dat maar doen.
Maar eerst was er nog 2x een regenbui, en ik die dacht dat we in het zuiden eindelijk mooi weer zouden hebben, het is wel warm maar zo grijs en dus ook nog regen.
Vervolgens wij dus weg op 2 motors, ik bij Jan achterop. Het was op zich heel mooi, smalle weggetjes, veel bloemen, veel bomen met gigantische vruchten waarvoor we soms moesten bukken of onze hoofden knalden ertegen aan, veel water, overal kleine smalle bruggetjes waar we over moesten en veel smalle bochten. Het was heel mooi maar ik had geen tijd om te genieten want ik was veel te gestresst, en we stopten ook maar 1x, boven op een grote brug om even van het uitzicht te genieten, hij was zelf weer bezig op zijn telefoon. Na weer een enge brug en weer een smalle bocht had ik het wel gehad, ik stond stijf van de zenuwen, en Jan zei hem dat we maar weer eens terug moesten gaan.
Wij zijn vervolgens lopend nog (een deel van) die route eens gaan doen omdat het op zich heel mooi was, nog een maffe tempel hier in ‘het dorp’ bezocht en zo hebben we toch nog genoten.
Daarna heb ik hier in een hangmat gelegen, op het enige mooie stukje dat er is, alleen moest je wel over stenen klauteren om er te komen, trapjes en zo zijn hier overbodige luxe, je moet wel uitkijken dat je je enkels niet breekt.
Nee, dit is echt een teleurstelling, echt totaal niet wat ik ervan verwacht had.
Vanavond heeft hij eten voor ons gemaakt, tenminste, een vis en aubergines op de BBQ, zijnde een driepikkel met als brandstof wat kokos afval, wel leuk om eens te zien. Zelf mochten we helpen met een soort van rijstkoek bakken die telkens even kort over het vuur moest worden gehouden, Jan deed dat keurig, en dat was ons aperitiefhapje en echt wel lekker en ook wel een leuke activiteit.
Ik vroeg nog of hij die koek zelf had gemaakt en toen antwoordde hij: no, I don’t have the time. Ik stond paf. Hij heeft letterlijk de hele middag in zijn hangmat gelegen, zijn dochter heeft de maissalade gemaakt, zijn moeder gesleept met de brandstof, zijn neef zorgde voor het drinken, in een koelkast die niet aanstond en pas om 18h werd aangezet, hopeloos te laat dus, bier en cola waren net niet warm. Maar hij heeft geen tijd, ik wist echt niet wat te zeggen. Van een vrouw is hier geen sprake. Wij zaten al te fantaseren dat zij de drijvende kracht was achter deze homestay, de plannen waren er, en het heeft er mooi uitgezien, maar zij werd er gek van dat hij zo lui is en is vertrokken, dat is onze versie ☺️ Op de twee foto’s die ik van hem heb is hij aan zijn telefoon geplakt, die man heeft een verslaving en laat de rest verloederen.
Maar het eten was simpel maar lekker, dat was toch al iets. We aten mee met hem, zijn neef en zijn dochter.
Na het eten in het stikdonker naar onze kamer gelopen, hopend dat we onze enkels niet braken of over een stuk ijzer struikelden.
De douche is een zielig straaltje koud water wat op zich wel verfrissend was, want het is hier wel warm, goddank werkt de ventilator wel goed. Nee, we zeiden tegen elkaar, we hoeven echt geen grote luxe maar hier worden we toch echt te oud voor, toch graag iets meer comfort dan dit. Maar we peppen elkaar op met het idee, dit is tenminste authentiek Vietnamees, hebben we dat ook eens meegemaakt.
Gelukkig is het maar voor 1 nacht.
Dinsdag 18 april
En zo zijn we met 1 klap van de hel in de hemel beland.
Gisteren was echt een ramp, vannacht ook geen succes, keiharde matras, blaffende honden, gelukkig was de ventilator goed. Vanmorgen om half 7 begonnen ze met veel lawaai de kamer naast ons klaar te maken voor de volgende slachtoffers.
We kregen ontbijt, ieder 4 stukjes gevuld stokbrood maar zelfs ik vond het wat weinig. We hebben niets meer gezegd, wilden alleen zo snel mogelijk weg. Jan ging afrekenen en die man zou ons wegbrengen, 10km verder. Pas toen we afscheid genomen hadden wilde Jan me pas vertellen dat hij maar liefst 61dollar had moeten betalen voor vannacht, waarvan 20 dollar voor die 10km. Ik sprong uit mijn vel van woede, wat een afzetter. Maar omdat Jan bang was dat hij ons anders niet weg zou brengen heeft hij niet gediscussieerd, we moesten via hem van dat eiland af, en als ik het eerder geweten had had ik inderdaad ruzie gemaakt. Maar de reviews die ik ga schrijven zullen niet mals zijn, anderen moeten gewaarschuwd worden, dat ze er ook niet intrappen.
Enfin, aangekomen bij het startpunt van onze Sampanboot, via een piepklein weggetje, ik kon bijna niet geloven dat het dat was maar we zagen dan toch de boten liggen, we waren er. Hij was nog aan het klagen dat het moeilijk terugrijden was, hoopte misschien nog op extra fooi maar daar kon hij naar fluiten.
We waren veel te vroeg, ze waren de boot nog aan het klaarmaken, maar werden toch vriendelijk ontvangen door Thanh, onze gids voor deze dagen. Hij nam ons mee naar het kantoor, tevens prachtig koloniaal restaurant, sprak goed Engels, we kregen thee in schattige kopjes, het contrast met gisteren kon niet groter zijn.
En toen was het tijd om de boot op te gaan. En dat was precies zoals ik gedroomd had, precies zoals op de foto’s die ik minutieus bestudeerd had. We maakten ook kennis met Fong, onze kok/kelner en Sau, de kapitein. Met zijn drieën verzorgen ze ons de deze dag, nacht en ochtend.
Than legde het programma uit en hoera, dat was ook precies zoals ik had afgesproken, geen toeristische uitstapjes, geen bezoek aan een steenbakkerij zoals eigenlijk voorzien, maar natuur en een fietstocht naar een bloemendorp.
De boot is geweldig, superdeluxe. We hebben een living met lekkere rieten stoelen, overdekt. Er was vandaag zelfs redelijk wat zon, en het voordek was direct al gloeiend heet, dus maar goed dat de zon niet volop schijnt.
Hij liet ons de boot zien, een schattige, zelfs mooie badkamer, en een prachtige slaapkamer, ook weer met prachtige handdoeken in zwanenvorm en veel rozenblaadjes op het bed. Ook hij wist van ons 35 jarig jubileum.
Het was superfeestelijk, we kregen een welkomstcocktail, een kokosnoot met een rietje erin, en al drinkend voeren we de Mekong rivier op, de 6e langste rivier ter wereld die start in Tibet en hier in Vietnam in zee stroomt.
We voelen ons wel luxevarkens, zittend op onze prachtige privé Sampan, in onze gezellige woonkamer, nippend aan een kokosnoot, varend langs groen, vissershutjes en armoedige huisjes op palen, het contrast is behoorlijk schandalig.
De eerste stop was een tochtje met een roeiboot door een mangrove, maar het getij was laag en we konden er niet diep in, nog wat over een grotere zijarm gevaren met overal waterhyacinten langs de kant en weer naar de boot.
Om kwart voor 12 kregen we de lunch opgediend, de tafel werd voor ons gedekt en we kregen een lekkere soep, met groenten en ei, dan springrolls, en rijst met groenten/garnalen schotel en varkensvlees in kokosmelk, allemaal lekker, en roseapple toe, een vrucht die ik op de markten al had zien liggen maar niet geprobeerd, nu dus wel, het smaakt en heeft dezelfde textuur als een frisse appel, lekker.
Dan trok de bemanning zich terug op het achterdek en wij konden heerlijk genieten van de tocht, op een gezapig tempo langs typisch Vietnamese huizen, op naar het stadje Sa Dec.
Daar aangemeerd en de fietsen werden van boord getild. Dat fietsen hoort niet bij het normale programma, maar ik had hevig overlegd over wat wel en wat niet en daar hadden ze perfect naar geluisterd. Ik wilde NIET op bezoek bij een steenbakkerij, of een kokosnootsnoepjes fabriekje, maar ik had gelezen over een bloemenkwekerij net buiten de stad, vandaar dus de fietsen.
Eerst stopten we bij een Cao Dai tempel, een ‘nieuwe’ godsdienst in Vietnam, over 3 jaar bestaat die 100 jaar. Het is een mengeling van allerlei religies, zowel buddhisme, chistians, taoisten en confucianen en de basis is: kom allemaal overeen. Onze gids vertelde er over en ik vond het zeker interessant klinken, hij toonde ook de beelden boven het altaar, zowel Jezus als Confucius als Budha en de taoist, wiens naam me even ontging, waarschijnlijk wel Tao, hingen daar, het was een zeer kleurrijk geheel in ieder geval.
Vervolgens met de fiets naar het bloemendorp, de gids was er zelf ook nog nooit geweest, geen toerist die dat eerder gevraagd had ☺️ maar hij had zich grondig ingelezen en een hele route uitgestippeld langs de minst drukke wegen, echt heel schattig.
Het flowerdorp zelf was gigantisch, ik dacht een kwekerij te bezoeken maar het was kwekerij naast kwekerij naast kwekerij, het deed ons denken aan Boskoop, met al die kwekerijen, maar dan met veel meer exotische bloemen en planten. Het was zalig, ik voelde mijn vingers weer kriebelen, de sfeer daar kwam me zo bekend voor, vrouwtjes die daar stekken zaten te maken, op dezelfde manier als wij, alleen met andere planten. ☺️ Er was nog een groot lotusveld in het midden, daar konden we niet zomaar bij, maar de gids vroeg het daar even en wij over de kwekerij naar het lotusveld, het stond helaas nog niet in volle bloei, net te vroeg, dat was jammer. Maar over die kwekerij lopen, met al die potjes met planten in verschillende groottes, het was een beetje thuiskomen, en we vonden het daar heerlijk. En iedereen zo vriendelijk, hoe vaak we niet hebben gezwaaid en hallo terug geroepen, niet te tellen.
We hebben een grote cirkel door dat dorp gereden, hij had de hele route in zijn hoofd, en daarna wilde hij langs een niet drukke weg om dan ergens een ferry te nemen die vlakbij de boot zou uitkomen. Helaas voer de ferry net niet dus moesten we een stukje terug en een brug over, maar toen zaten we plots in heeel druk verkeer, het was ondertussen 16h voorbij. Dat was minder mijn ding en hij zag wel dat ik wat bang was van de drukte en de brommers en nam nog ergens een binnenweg en zo kwamen we alsnog netjes bij de boot uit.
En zo zalig ook, voor de derde keer vandaag stond de kelner klaar met een dienblaadje met verse natte handdoekjes om ons op te frissen. Ik ben echt super happy, ik had het me niet perfecter kunnen voorstellen.
We vertrokken weer en voeren niet langer over de Mekong maar over een kanaal dat de Noord arm met de zuid arm verbindt. En dat was toch geweldig, ik vond het daar nog veel veel mooier, het was smaller en veel groener. We voeren langs in elkaar geflanste huisjes en allerlei mensen, kindjes en volwassenen riepen weer hallo en zwaaiden. Wij zaten daar als pasja’s op het dek van ons luxehuis en keken praktisch binnen bij hun, in die armoedige huisjes, en in plaats van verbitterd te zijn was iedereen vrolijk en vriendelijk, echt chapeau. We zwaaiden overal vrolijk terug maar schaamden ons tegelijk ook wel een beetje, het contrast was enorm.
Om 18h hebben we dan een douche genomen in onze schattige badkamer en onze mooiste kleren aangetrokken voor het diner op het achterdek.
We kregen een flesje witte wijn als cadeau voor ons jubileum, het diner stond op tafel en de bemanning verdween naar het voordek om ons privacy te geven, behalve de kapitein dan die ondertussen verder voer. Het was super romantisch, samen dinerend op het dek, ook nog heel lekker, met een redelijke fles witte wijn, en alles was super en feestelijk. Dit was echt alweer een hoogtepunt.
We hebben daar anderhalf uur gezeten en zijn dan weer in onze living gaan zitten, de bemanning had ondertussen deuren geïnstalleerd en ook het bed klaargemaakt met klamboe en is dan weer discreet verdwenen. En hier zitten we dus, we varen nog steeds, nu over de zuidelijke arm, om 21h zouden we ongeveer stoppen, dan zijn we bij Can Tho waar we morgen vroeg met boot en al de floating market zouden bezoeken.
Phu Quoc
Vanmorgen werden we om 6h wakker omdat de motoren van de Sampan werden opgestart en we weer begonnen te varen, de bemanning was al druk bezig. We kleedden ons ook maar aan en even later arriveerden we bij de floating market.
Het viel ons allebei eigenlijk wat tegen, we dachten aan de kleurige floating market die we in Thailand hebben gezien, en verwachten weer zoiets, ook de foto’s die ik gezien had waren vrolijk en kleurig. Maar dit waren grote bruingrijze platte boten, allemaal met een hoge stok in top waar dan de vrucht of groente of wat dan ook aanhing, hetgeen zij dus verkochten, maar ik zag geen bloemen of kleuren, al die boten lagen netjes in rijen naast elkaar en wij voeren er langs, en weer terug, en dat was het zo’n beetje. We hebben wel, via Thanh, een ananas gekocht van zo’n boot maar dat was dan ook het spectaculairste, nee, dat was niet zo leuk om te zien als ik verwacht had, en dit is dan de grootste van Vietnam.
Het is wel zo dat die traditie aan het verdwijnen is, er worden steeds meer bruggen gebouwd, en ze rijden nu dus met de vrachtwagen makkelijker rond, vroeger hadden ze geen andere keus dan het met de boot te doen.
We kregen dan een uitgebreid luxe ontbijt
terwijl we doorvoeren naar het eindpunt, een groot hotel, eigendom van dezelfde firma, waar we alweer een welkomstdrankje kregen en verwelkomd werden door de manager himself, nadat we een beetje haastig afscheid hadden genomen van de crew terwijl onze bagage door de tuinen van en in het hotel werd binnengedragen. Thanh ging met de bus naar huis, een uur of 3, en de andere 2 voeren de boot terug naar waar we begonnen waren.
De manager wilde weten hoe het geweest was en ik heb uitvoerig verteld hoe tevreden we waren en hoe goed we verzorgd waren en hoe goed Thanh ons begeleidt had, die jongen werkt op zelfstandige basis, en als er veel tevreden reacties komen worden ze vaker opgeroepen, dat was zo met onze 2 laatste gidsen, dus als ik daar een handje bij kan helpen, prima, als ik ook tevreden ben, kleine moeite.
We wilden nog even Can Tho in, bij een bank nu eindelijk wat geld wisselen, die vonden we al snel. Door een soort security naar een stoel bij een loket begeleidt, ik gaf 300€ om te wisselen, moest vervolgens mijn paspoort afgeven waar ze mee verdween en waarvan een kopie gemaakt werd. Toen toonde ze ons via google translate een berichtje, in het frans, of we 15 minuten wilden wachten. Nou, eigenlijk niet, maar we hadden weinig keus, zowel mijn paspoort als het geld waren al weg. Ik vond het allemaal vrij krankzinnig, hoe moeilijk kan het zijn, euros naar vietnamese dong wisselen, in een bank?! En het werd nog zotter, na een kwartier kwam ze terug met een stapel papieren, echt een stapel, en ik heb minstens 6x mijn handtekening ergens moeten zetten, handtekening en ook nog eens voor- en achternaam voluit, ik heb ook geen flauw idee wat ik eigenlijk getekend heb, in de stapel zat ook een kopie van mijn paspoort, het origineel kreeg ik wel eindelijk terug, en we kregen het geld, hèhè. Waar het goed voor was, geen idee, het was in ieder geval super belachelijk. De eerste dag in Hanoi hebben we ook geld gewisseld, en veel meer dan dit, en toen hebben ze er helemaal niet zo’n circus van gemaakt, zoveel euro wisselen naar dong, ok, dit is de koers, dus u krijgt zoveel, hier is het, en even tekenen voor ontvangst, de normale procedure dus, en dat was ook een officiële bank.
Enfin, terug naar het hotel waar ze een taxi voor ons belden en wij naar het vliegveld van Can Tho, een stukje buiten de stad. Deze keer vlogen we niet met Vietjet maar met Bamboo air.
Er stond alweer een eindeloze rij om in te checken, en dat gaat hier zooooo traag, eindeloos, ook maar 1 loket, nee 2, maar die was voor businessclass, wij sukkels van economy konden wachten, en dat deden we dus maar.
Eindelijk aan de beurt, adem inhouden, kwamen er weer problemen, ze zat een hele tijd in haar portofoon te kwekken, maar eindelijk mochten de koffers de band op en wij toch door. Douane, security, alles duurt hier eindeloos lang, daarom moet je dus 2h vantevoren er zijn, kwestie van in de rij te staan.
We waren de security voorbij en op weg naar de gate toen ik erachter kwam dat ik mijn Iwatch was vergeten in die bak, terug gerend en ze had hem nog, ik moest hem wel ontgrendelen met mijn code om te tonen dat het echt de mijne was maar dat vond ik niet onlogisch, hèhè, gelukkig, hij was terug.
Bij de gate niet eens zo lang gezeten, de hele tijd verwachtend dat er delay op het scherm zou komen, maar niks hoor, boarden met maar 5 min vertraging en weg voor een vlucht van een dik half uur naar het eiland Phu Quoc.
Boven de wolken nog eens een stralende zon gezien 😏
Korte, rustige vlucht, bagage kwam ook direct, het verschil met een paar dagen geleden was dus gigantisch, heeeel wat relaxter. Er stond weer braaf een jongen met een bordje op ons te wachten, ik vroeg me af of hij wel oud genoeg was om te rijden, je kunt het zo moeilijk inschatten bij die Aziaten, en die reed ons naar Bamboo cottages, onze laatste stop voor we naar huis gaan.
We werden verwelkomd door mevrouw met een lekkere welkomstcoctail en een bak frieten 😳, dat hadden we nog niet meegemaakt. En we zaten vlak aan de prachtige blauwgroene zee, en het was warm en behoorlijk zonnig, hier was het paradijs.
 |
| Uitzicht vanaf ons terras |
Ze bracht ons naar onze kamer, degene die ik speciaal had uitgezocht, in 2020 al, omwille van zijn spectaculaire uitzicht. Alleen, het uitzicht werd gedeeltelijk bedorven omdat ze weer iets aan het bouwen zijn, net achter de bomen liggen er pontons met kranen en boten met zand. Ik was zo teleurgesteld, dit uitzicht was waarom ik het gekozen had, waar ik van gedroomd had, en nu zo verpest. Tenminste, verpest, als ik wat opzij sta en naar rechts kijk is het nog steeds heel mooi en zie je die werkzaamheden niet. En voor hun is het uiteindelijk veel erger, ze hebben wel geprobeerd om de bouw tegen te houden maar dat is dus mislukt, hun hele ecofilosofie en rust en paradijs is weg. Er is hier ook niet veel volk.
Het bed was ook hier weer schattig versierd, zelfs met happy 35 in bloemblaadjes geschreven.
Gelukkig was er (vandaag) geen lawaai van de werken en ik heb eigenlijk de hele middag wat gelezen op ons terras, helemaal relaxt. Natuurlijk verdween de zon helemaal toen die merkte dat wij waren aangekomen, eerst was het zonnig maar daarna normaal, grijs. 😏
We zijn eens met onze voeten in zee geweest, en die was lekker warm van temperatuur, behoorlijk warm zelfs, daar wil ik best wel in zwemmen. Het is hier sowieso heel warm, zweterig weer, we zijn al een paar keer onder de douche gesprongen, een buitenbadkamer, met een gigantisch stenen bad, en een regendouche, geen warm water, maar ook niet nodig, het gaat om de verfrissing, en allemaal in het ultra groot.
Vanavond gaan eten op het strand, alweer zo romantisch, vlakbij de branding, aan een tafel op het zand, en het was lekker, BBQ chicken met puree, en dat smaakte ons toch goed. Heel lekker hoor, dat Vietnamese eten, maar die rijst ben ik wat beu, puree was opeens perfect, en dan zelfs nog een echt ijsje toe ook nog.
Nou nog morgen zon, en dan is het helemaal perfect… maar met ons geluk wat het weer betreft, hmmm.
Donderdag 20 april
Vanmorgen zouden we uitslapen maar dat mislukte. Jan dacht dat er iemand op de deur klopte en rende ernaar toe, maar het bleek een vogel die buiten zat te schreeuwen ☺️ het was toen kwart over 6 maar ik kon niet meer slapen.
Dus zaten wij om kwart over 7 al te ontbijten op het strand, onder een zonnetje, een heel lekker ontbijt ook nog, Jan had spek met eieren en groenten en ik een hele lekkere pho.
Helaas waren de werken om 7h vanmorgen ook weer begonnen, lawaai van kranen die zand en stenen verplaatsten, echt erg.
Dus toch maar gebruik gemaakt van het aanbod van mevrouw en van kamer gewisseld, nu aan de andere kant van het terrein, zo ver mogelijk weg van het lawaai. Het huisje is kleiner, badkamer ook buiten en veel kleiner, maar de voordelen: direct aan het strand, het geluid van de golven overstemt het bouwlawaai, en dit is een stenen huisje, geen bamboe en hier is dus airco ipv van ventilators, en dat is toch stukken koeler. En dus direct aan zee, ligbedden voor de deur, en ook mooi uitzicht.
We zijn daar vanaf 10h op gaan liggen en hebben daar uren genoten van de zee en het zicht en het geluid van de rollende golven. Elk uur ben ik wel een tijdje in zee gekropen, de temperatuur is gewoon zaaalig, zelfs voor mij als koukleum, niets eerst wennen voordat je erin springt, nee hoor, erin en drijven maar, super ontspannend allemaal, dit is heel erg vakantie.
Het weer is redelijk zonnig, maar ook vaak een paar wolken. De weerapp gaf wel 40% kans op regen vanaf 14h.
Maar nee hoor, ook deze keer was de app weer te negatief.
We hebben letterlijk de hele middag buiten gelegen, afgewisseld met zwemmen in zee. We zaten niet in de volle zon, die was er ook niet, zon afgewisseld met wat wolken, en we zaten onder een boom, maar toch voelde ik na een tijd mijn schouders wat branden, en ja hoor, echt behoorlijk verbrand zelfs, in de schaduw 😳 Dus toen maar helemaal uit de zon gegaan en verder op ons terras gezeten en gelezen.
Het was een zalige ontspannen rustdag, op deze manier hadden we die nog niet gehad, en het deed echt deugd, paradijselijk uitzicht, het geluid van de golven, af en toe lekker wat drijven in zee, echt vakantie.
Vanavond weer lekker gaan eten op het strand en verder wat gelezen, dus niet bepaald een spannende of vermoeiende dag, maar wel heerlijk. ☺️
Vrijdag, 21 april
Vanmorgen was het vrij grijs maar we hebben toch ‘gewoon’ op het strand gegeten.
Terwijl we gingen zitten zag ik trouwens een gifgroene slang vlakbij onze stoelen glibberen, in achtervolging van een grote hagedis, maar die was toch sneller ☺️
Maar om half 10 begon het onverwachts toch te regenen, zelfs zo dat we niet op ons terras konden blijven zitten, het duurde wel maar 10 minuten.
Rond de middag zijn we dan per brommer, alweer, op pad gegaan. Eerst het zandpad hier af, en dan een weg door het bos, terwijl er onverwacht nog 2 apen overstaken.
Het was maar een 3 km naar waar we wilden zijn, Grand World, ik had er foto’s van gezien en het leek me zo idioot. Het is dat het hier vlakbij was en dat het vandaag geen mooi weer was, dus er toch maar eens heen.
Het is vrij splinternieuw allemaal, we reden eerst langs rijen lege appartementen en hotels, maar alle wegen naar het centrum bleken afgesloten, we begrepen er niets van. Uiteindelijk wezen ze ons een grote parking, het was zelfs gratis parkeren en wij vervolgens lopend op weg, ‘de stad’ in.
Het eerste wat we tegen kwamen was een Vietnamees dorp, compleet fake, met ‘oude’ Vietnamese huizen en ambachten, een zijdehandelaar met rollen zijde (in gips) voor de deur, kalligrafie, een huis waar je muziek kon beluisteren, uiteraard lampionnetjes, maar ook geen mooie stoffen, dit was plastic of zo, en we liepen daar helemaal alleen, compleet verlaten, we zagen wel een bord met allerlei tijden waarop er actie zou zijn, om 10h liepen er bv Vietnamese citizens door de straten, en om 13h waren er martial arts. Het was idioot en eng verlaten.
Aan de andere kant het dorp weer uit en toen zag ik iets wat ik echt mooi vond, een gigantisch bouwwerk, volledig uit bamboestokken gemaakt, wel kilometers bamboe zat erin verwerkt, het zag er echt wel indrukwekkend uit, het was echt enorm.
Ernaast was dan weer een park met allerlei beelden, in allerlei verschillende stijlen, een paar mooie maar de meeste niet zo.
 |
| Deze vond ik mooi, op de achtergrond trouwens weer het bamboe gebouw |
En toen zagen we de ingang naar hetgeen ik op foto had gezien, ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, Jan noemde het een Vietnamees disneyland. Het is dus een compleet fake stad, losjes gebaseerd op Venetië, met water, gondels en gondeliers en al, huizen in allerlei kleuren er langs, overal winkeltjes en eettentjes, maar zo goed als leeg, en veel gewoon dicht.
Het is een megalomaan project, waanzinnig en belachelijk, daar hebben ze hectares natuur voor vernield, en als er in die stad 100 toeristen rondliepen was het veel.
Er stond een zangeres live te zingen en dat geluid kwam keihard uit de boxen die elke 10m stonden, en ze stond daar te zingen op een podium midden op het water, en verder was er niemand om te luisteren, het was echt pathetisch allemaal.
We hebben daar een drie kwartier rondgelopen en toen hadden we het wel gehad. Het was precies wat ik ervan verwacht had, zelfs nog uitgestorvener dan ik dacht.
Over een paar jaar geven ze het op, staat het leeg en verwaarloosd, en daarvoor zijn er hectares vernield, zo verschrikkelijk zonde.
Terug naar onze bamboo cottage en vanmiddag lekker gelezen, vanaf 17h werd het weer beter en ben ik zelfs nog de zee in geweest.
Het is zo raar, het weer was vandaag niet echt geweldig, maar dan is het wel 31 graden. De airco in de kamer staat op 20graden, en elke keer als ik binnen kom denk ik, brrrr, wat koud En dat terwijl de verwarming thuis de hele winter op 19 heeft gestaan, zonder probleem, maar hier voelt het elke keer steenkoud aan.
Vanavond weer op het strand gegeten, ze koken hier echt lekker.
Maar nu is het einde echt bijna in zicht, morgenochtend komen ze ons halen voor een snorkeltocht en dan morgen de laatste avond hier, het vertrek overmorgen komt eraan. 😢
Zaterdag 22 april
Wow, weer een spectaculaire dag.
Vanmorgen kwam een chauffeur ons halen bij het hotel, na 20 km moesten we overstappen in een busje, er werden nog wat mensen opgehaald, in totaal waren we met 12 volwassenen en een meisje van een jaar of 10, en vervolgens door ultradruk verkeer in smalle straatjes naar de zuidpunt van Phu Quoc gebracht, totale lengte van het eiland 51 km, breedte 23 km. Wij zitten in het noorden.
Daar stapten we over op een speedboat en scheurden de haven uit, met zijn leuke groene en blauwe vissersbootjes.
Op naar de eerste stop, bij een eilandje snorkelen bij de koraalriffen. En dat was MOOI.
Echt prachtig, allerlei kleuren, wit, geel, bruin, blauw, groen, lila, paars en allerlei vormen, bollen, vlaktes, bloemvormen zoals een roos, het was spectaculair om te zien. En dan leuke visjes die daar tussendoor zwommen, ook weer met verschillende kleuren en groottes, een prachtige onderwaterwereld.
We hadden de oude onderwatercamera mee, dat was de back up, en maar goed ook, want onze gopro heeft een barstje in het glas, hoe het gekomen is weten we niet, maar we durfden hem in ieder geval niet onder water mee te nemen, vrezend dat hij dan totaal naar de vaantjes zou zijn. Maar de kleine camera is lang zo goed niet dus ik weet niet of de schoonheid goed gaat over komen. Ik heb talloze foto’s genomen, maar ik zag niet hoe of wat, ik richtte maar en drukte, het resultaat zag ik niet. Ik hoop dus echt dat er iets fatsoenlijks op staat. Maar zelfs dan, op foto komt het nooit zo mooi uit als het in het echt was.
We hadden 3 kwartier en dat was precies goed, niet teveel en niet te weinig.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Daarna voeren we naar stop 2, een ander eilandje met een prachtig zandstrand en prachtige rotsen, turquoise water afgewisseld met donkere plekken donker koraal, dus schitterend tweekleurig, de zon scheen eindelijk volop, echt de eerste echt echt zonnige dag, onze voorlaatste dag 😏, en het was paradijselijk.
We kregen daar een uurtje relaxing time, we hebben op het strand gezeten, in het water rondgesparteld, ook scholen visjes gezien, van boven leken het wel neons, en even later zagen we diezelfde visjes over het water scheren, echt als vliegende vissen, en in het water en er weer uit, zo’n paar keer. Maar tegen de tijd dat we de camera klaar hadden waren ze weg en we hebben ze niet meer gezien ☺️ Maar het was een super gezicht, en dan dat schitterende water in die prachtige omgeving, dit was wat ik op Phu Quoc hoopte te vinden, niet de 60 resorts die ze nu aan het bouwen zijn 😢 Want het is echt triest, ook onderweg naar het zuiden zagen we weer overal bouwwerken, ze zijn het hele paradijs aan het vernielen. Volgens mij verwachten ze een paar miljoen bezoekers, gezien het aantal hotels dat er uit de grond gestampt worden, en wat komen die bezoekers hier dan doen, er is dan niets anders meer te zien dan luxueuze resorts, heel heel dom.
Maar wij hebben ondertussen vandaag genoten want stop 3, weer een ander eilandje, daar snorkelden we tussen de vissen, letterlijk.
Je sprong het water in en zat midden, echt midden, tussen een school vissen, van ongeveer 10 cm groot, zwart wit gestreepte, zwart geel gestreepte, en ze waren totaal niet bang, ze zwommen gewoon vlak langs je gezicht, het was SPECTACULAIR.
Ik zat maar te roepen, ooooh, aaah, woooow. Ik weet niet of dat door mijn mondstuk te horen was maar ik kon me gewoon niet inhouden, het was zo leuk en zo bijzonder. Verder waren er nog scholen hele kleine donkere visjes, een paar grote zwarte, een soort maanvisjes, maar allemaal niet meer zo spectaculair als dat eerste stuk bij de boot. Ook hier kregen we 3 kwartier en dat vloog om, elke keer zwom ik weer terug naar de boot om door die school te zwemmen, het was zo leuk. Ook hier waren koralen maar niet meer zulke mooie gekleurde als bij de eerste stop, daar was het koraal kijken, hier was het vissen kijken, mooi verdeeld.
We hebben wat gefilmd maar helaas, de batterij van die oude camera is niet best meer en die begaf het algauw, plat. 😢😢😢 Dat was echt balen, ik miste onze geweldige gopro wel, nu is het maar hopen en afwachten wat er op staat, maar dat kunnen we pas zien op de computer.
Vervolgens gingen we naar eiland 4, fingernail island. Daar stonden tafels voor ons klaar, en ook voor de andere groepen die daar kwamen lunchen, het was daar de standaard plaats waar iedereen kwam, alle groepen die onderweg waren. Het was er dus druk.
Al die gidsen hadden daar een eigen BBQ, en gingen aan het werk om het meegenomen vlees en vis te grillen, het was op zich een geweldig gezicht.
Na een half uurtje kregen we loempiaatjes, kipsaté, grote gamba’s, zalige calamari en rijst met groenten voorgeschoteld, lekker en veel.
Het was allemaal weer keurig geregeld en georganiseerd. En het weer werkte dan ook nog eens geweldig mee, daardoor was het turquoise water nog veel mooier dan onder een bewolkte hemel, en alles was feestelijker.
En toen zat het erop en voeren we terug naar de haven, weer op het busje, weer overstappen naar de auto, dezelfde chauffeur van vanmorgen stond weer keurig op ons te wachten en om kwart voor 4 waren we terug in onze cottage, vertrokken om kwart over 8.
Hier hebben we dan nog een lekker ijsje gegeten, zittend aan ons tafeltje op het strand, wat een heerlijke luxe, wat een feest.
Wat zitten lezen en vanavond heel simpel gegeten hier in het restaurant aan ‘ons’ tafeltje aan het strand, we zaten nog vol van de lunch. Een bhan mi en een pho waren niet echt de meest feestelijke dingen voor onze laatste avond maar we vinden het lekker dus why not.
En toen kwam het moment dat we echt eens moesten gaan nadenken over de terugreis, koffers herinpakken, want dat is de afgelopen tijd een zooitje geworden. Wat nemen we mee in de rugzak, wat in de koffer, rekening houdend met het feit dat we morgen nog wat op het programma hebben staan en pas om 18h vliegen, en dus om 16h op het vliegveld moeten zijn.
Ik zie wel als een berg op tegen de komende 36h. Inchecken in Vietnam is een heel gedoe, trager en lastiger dan bij ons, en dan moeten we het nog 2x doen ook, hier en in Hanoi ook nog een keer.
En eindeloos wachten ook nog, als alles gaat zoals verwacht wachten we 5h in Hanoi, en nog eens 3h in Dubai. Ik vrees dat we helemaal kapot in Zaventem gaan aankomen.
Maar eerst nog proberen wat te genieten van de laatste uren op Phu Quoc.
Zondag 23 april
Vanmorgen voor de laatste keer ontbeten op het strand en afscheid genomen van Bamboo Cottages.
De chauffeur stond keurig om 10h voor de deur en reed ons via wegen in verschillende staat van bestrating, van snelwegen tot zandweg, naar Rach Vem, het vissersdorp. De afspraak was dat hij ons eerst naar twee stranden verderop zou brengen, iets verderop, en als laatste naar het vissersdorp. Maar hij reed dus direct naar de laatste stop, de auto werd direct overvallen door 2 vrouwtjes die bootreizen verkochten naar Starfish beach, waar wij dus ook heen wilden. Maar niet met een dure boot voor 8euro p/p. Ik wilde met de auto, zoals afgesproken, maar volgens die vrouwtjes kon je er niet met de auto komen, ook al toonde ik hun de weg op google maps, de chauffeur zweeg ondertussen in alle talen, die deed of hij er niet was. Ik zag op de kaart dat starfish beach maar 1,2km verder was en besloot dan maar zelf te gaan lopen. Dat was een optie die ze blijkbaar niet hadden zien aankomen. ☺️
Wij dus langs het strand gaan lopen, dan konden we al zeker niet verdwalen.
En ja, we kwamen na een kwartiertje al aan op starfish beach. Ik was bang geweest dat er geen zeester te zien zou zijn maar we zagen er al snel 1, en toen een heleboel, echt een serie samen. Ze zijn prachtig, oranjerood met zwarte stippen, echt ongewoon.
We hebben een ligstoel gehuurd, uiteraard met parasol, en hebben daar een tijd gelegen en veel foto's gemaakt, Mieke zitttend tussen de zeesterren en zo. Dit was precies waar ik van gedroomd had, zo blij dat dat gelukt was, het laatste stukje op Phu Quoc. Er was nog een houten pier die de zee inliep en ook daar moesten we even op, en hoera, ook nog een infinity ladder, die was me bij de tocht van Hue naar Hoi An door de neus geboord, maar nu had ik toch de kans.
Het was heerlijk relaxt om een tijd ontspannen op die bedden te liggen, uiteraard onder een parasol, met prachtig uitzicht op die groenblauwe zee, echt paradijselijk.
We zijn dan terug naar het dorp gelopen, huisjes die op palen in het water aan houten pieren staan, met bruggen en met tuintjes waar ze kruiden kweekten en al, wel heel fotogeniek.
.JPG)
We wilden wat gaan eten maar het was ofwel vis per kilo, ofwel een bahn mi stalletje zonder koeling, en het was wel 35 graden, dus dat deden we maar niet, kwestie van op veilig te spelen.
Dus tijd om naar het vliegveld te gaan en Phu Quoc te verlaten, daar nog een hele lekkere kom Pho gegeten, daar ben ik echt fan van geworden, ik ga het zelf ook eens proberen klaar maken.
Het inchecken ging vrij vlot, dankzij een aardige mijnheer die ons voor liet gaan, omdat hij daar met zijn hele (grote) familie was en het anders lang zou duren, dus opeens stonden we helemaal vooraan als eerste.
Het toestel vertrok dan ook nog eens op tijd, daar had ik het meeste schrik voor gehad, dat die zware vertraging zou hebben. Maar nee, we kwamen op tijd in Hanoi aan, een vlucht van iets meer dan 2h. We zagen bij het vertrek uit Phu Quoc nog een prachtige zonsondergang, de eerste en dat op onze laatste avond. Wat een geweldig afscheid.
Dus na een kalme vlucht zitten we op het vliegveld van Hanoi een sigaretje te roken, onszelf feliciterend dat alles zo vlot verlopen was, we hadden vantevoren al gezegd, als we eenmaal op tijd in Hanoi zijn, dan zijn we gerust.
We keken eens op de borden maar vonden onze vlucht niet, ik zag al gauw dat dit enkel domestic departures waren, we zaten dus in de verkeerde hal. Wij zoeken naar een andere hal, nergens een bord te zien. We vonden tenslotte wel een tourist information en dat meisje wist ons te vertellen dat het in een volledig andere terminal was, heel ergens anders, en dat we een shuttlebus moesten nemen die op een andere verdieping stopte en dan was het nog 10 minuten rijden. Toen was het dus alsnog even stress, ook nog sjouwend met al onze bagage, maar we vonden het, de bus kwam en zo kwamen we toch nog op tijd in de juiste terminal, samen met honderden anderen, en we moesten helaas weer eindeloos aanschuiven.
Eindelijk, eindelijk binnen, weer talloze keren paspoort en boarding ticket laten zien, het nut ervan ontgaat mij, als het de eerste keer in orde is, dan de tweede, derde en vierde keer toch ook? We komen aan bij de gate en ik kijk eens op mijn gsm en vind een bericht van Sanne dat haar hond Obi die middag overleden was, totaal onverwacht. We waren allebei zo geschrokken en aangedaan, echt in shock.
Gelukkig is de 7h durende vlucht naar Dubai goed verlopen, heb zelfs een paar uur geslapen, daar 3h gewacht en dan het laatste stuk naar huis, nog eens 7h vliegen, ik vond het opeens lang duren, zo bijna thuis, ik kon niet meer wachten.
We kwamen keurig op tijd aan, we waren weer thuis, na een reis van 25,5h!
Prachtige reis geweest, zoveel mooie dingen gezien en gedaan, zoveel verschillende dingen ook, het was mooi geweest, letterlijk en figuurlijk!
Nawoord:
Vietnam is een prachtig land, met veel geweldige en ongewone dingen om te bezoeken, en anders dan je ergens anders kan zien. De mensen zijn super vriendelijk en in het algemeen heel behulpzaam. Het eten is zalig maar meestal veel te veel.
We hebben zoveel verschillende hoogtepunten gehad, Sapa met zijn rijstterrassen was prachtig, Halong Bay en de cruise geweldig, ondanks het mindere weer, mooie dingen gezien in Nimh Binh, vooral Bah Dinh en Mua Caves, de Ghost City bij Hue was waanzinnig, Hoi An, de prachtige oude stad met de lampionnetjes, druk maar geweldig geweldig mooi, en de voorstelling van Teh Dar een aanrader, de Cu Chi tunnels en vooral de foodtour in Saigon, de sampantocht over de Mekong rivier, en dan de laatste dagen op het paradijselijke eiland Phu Quoc, het was een prachtige reis. Ik heb wel meer dan 5000 foto’s gemaakt, en dan nog uren film ook nog.
Minder leuke dingen: veel vuiligheid, plastic afval overal, in het zuiden erger dan in het noorden trouwens, ze zijn ermee bezig om te minderen maar er moet nog een mentaliteitswijziging komen bij een groot deel van de bevolking die gewend is om alles op straat of in het water te flikkeren.
Irritant waren ook de behoorlijk opdringerige verkoopsters die geen ‘No, thank you’ lijken te begrijpen en maar blijven aandringen en je als een wandelende ATM machine zien, je moet zeker erg afdingen als je iets wil kopen. Het Engels van de meeste Vietnamezen gaat trouwens van onbestaande tot basic, wat soms wel eens lastig was, zelfs bij jongeren was het vaak een probleem.
En dan het ergste, het vernietigen van de natuur, om nog meer resorts en hotels te bouwen, de zogenaamde vooruitgang, straks is er niets meer over, ik ben alvast blij dat wij nu geweest zijn, nu er nog zo veel moois te zien was.
